साधारण साडेपाचची ठरलेली वेळ नेहमीप्रमाणे ऊन असो,पाऊस असो, वारा,थंडी असो पण ही वेळ कधी चुकायची नाही वृत्तपत्र विक्रेत्याला ती कधी चुकतही नाहीच.मुळात या वृत्तपत्र मीडियाशी जोडून असलेले सर्वच निवांत झोप फार कमी घेतात प्रेसवाले सर्व मान्यवर,मित्र परिवार रात्रभर पेपर छापून त्या गरमा गरम पेपरच्या पार्सलला सर्व जिल्ह्यात वितरित करतो हे,वितरित करण्याचं काम अवघ्या चार ते पाच तासात पूर्ण जिल्ह्यात होत असते...
तिथून पुढे जबाबदारी असते ती मग घरोघरी सायकलवर,गाडीवर,स्टॉलवर पेपर विकणाऱ्याची आपल्या वाचकाच्या हातात सकाळच्या गरम-गरम चहासोबत वृत्तपत्र त्याला कसे मिळेल हा प्रामाणिक हेतू समोर ठेऊन पहाटेचे हे काम सुरू होते...
साडेपाचची वेळ स्वेटर,शूज घालून सायकलला टांग मारायची दोन किलोमीटर नाक्यावर पेपरची काळी-पिवळी गाडी पार्सल घेऊन पावणे सहाच्या दरम्यान येते.माझ्यासारखी अजून पाच-सहा पोरं,आमचा मालक सकाळी सकाळी कुठलाही दांगुडा न करता गाडीमधुन पार्सल काढायचे,व्यवस्थित रचायचे बारा वर्षापूर्वी आठवते जेव्हा सकाळ पेपर एक रुपयाला होता तेव्हा कन्नड शहरात सत्ताविसशे पेपर आम्ही रोज तीन तासात वाटत असायचो पूर्ण सायकलवर...
ते दिवस काही औरच होते,डिजिटल मीडिया,सोशल मीडिया आली आणि वृत्तपत्र वाचकाचे प्रमाण दिवसंदिवस कमी होत गेले.जो आलेख आजही उतरता आहे पण जे खरे वाचक आहे,ज्यांची पहाट अजूनही पेपर शिवाय होत नाही असेही वृत्तपत्र चाहते खूप आहे जे सकाळीच या कुडकुडत असलेल्या थंडीत पेपरवाला कधी येईल अन् कधी तो त्याचा
"पेपर मावशी,काका पेपर..."
हा आवाज कानी पडेल याची वाट बघत असतात...
आठवणीचे हे दिवस जेव्हा लिहायला घेतो तेव्हा,थंडीच्या या दिवसात नाक्यावर असलेल्या बस थांब्याच्या ठिकाणी चौकातील स्ट्रीट लाईटच्या उजेडात एका विशिष्ट शैलीने पेपरचे पार्सल फोडले जायचे.मग त्यांना व्यवस्थित रचून तीन भागात ठेऊन एक पूर्ण पेपर तयार केला जात असत. तो सर्वात वर मुख्य पेपर,मग तालुक्याची पुरवणी,त्याच्या आता दररोज वेगवेगळी प्रकाशित होणारी पुरवणी हे सर्व व्यवस्थित जोडून झाले की स्थानिक ठिकाणावरून कुणी जाहिरात करायची म्हणून पोंपलेट घेऊन आले की ठराविक शेकडा किंमतीत आम्ही ती टाकून देत असायचो,ज्या दिवशी ही पोंपलेट असायची त्या दिवशी एक-एक चहाचा ग्लास चहा सर्व पेपर वाटप करणाऱ्या मुलांना भेटत असायचा...
या कुडकुडणाऱ्या थंडीत पहाटे सहाच्या सुमारास नाक्यावर भिंतीच्या आडोश्याला बसून चहा पित पेपर वाचायचं जे सुख भेटायचं ते आज नाही अनुभवता येत,मग तो पेपरचा भला मोठ्ठा गठ्ठा सायकलला बांधायचा अन् साऱ्या शहरात ठरवल्या ठिकाणी पेपर पेपर करत पेपर टाकत सुटायचे...
विशेष काही नव्हते यात,सामान्य गरीब पोरं जे करायची ते मी करायचो छान वाटायचं,हाताला दोन पैशे लागायचे अन् या रोजच्या पेपर टाकण्यातून व्यवहारी जगात सर्वत्र कसं जगायचं हे ही ज्ञान मिळत गेलं इतकंच...
आयुष्यभर जगण्याला व्यवहारीपणाची जोड देऊन बघण्याची सवय हे जगलेले बालपण लावून गेले याची कधीतरी खंत वाटते तर कधी आपलचं लवकरच शहाणं झाल्याचं मनात येऊन जाते मग आनंदही होतो...
पहाटेच्या दोन-तीन तासात उभे आयुष्यभर पुरेल इतकं काही हे दिवस देऊन गेले,देऊन जायचे...
आज पूर्वीचे दिवस आठवले की,आपसुक मनात येऊन जातं की इतकं प्रामाणिक होवून पुन्हा एकदा आयुष्य जगता यावं कायमचं....
Written by,
Bharat Sonwane....
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा