व्यथा कंत्राटी कामगारांच्या..! २

व्यथा कंत्राटी कामगारांच्या..! २

काल रात्री साडे अकराला कामाची शिफ्ट सुटली,कंपनीच्या गेटवर आलो तेव्हा जमिनीला साधळा लागेल असा पाऊस चालू होता.पुन्हा पाऊस वाढेल म्हणून अंधारातच धपाधप पावलं टाकत,जवळजवळ पळतच रस्त्यानं कामगार नगराच्या अन् माझ्या रुमच्या दिशेनं निघालो.एरवी हे रोजचं आहे,त्यामुळे याचं मला कुठलं सोयरसुतक नाही..!

दोन-अडीच कीमीची धावपळ करून अखेर रूमवर पोहचलो,अंगावर शर्ट घामाने की हळूवार पडणाऱ्या पावसाने ओलाचिंब झाला हे काही समजलं नाही.मित्र तिसऱ्या शिफ्टसाठी कंपनीत निघून गेला होता,दरवाज्याला घातलेली कडी खोलली आणि आल्या-आल्या कॉटवर पडलो..!

जीव दिवसभराच्या कामानंतर पार थकून गेला होता,पडल्या पडल्याच एका पायाने दुसऱ्या पायातील बुटाशी खेळ करून दोघांना काढले अन् पायानेच कॉटखाली लोटून दिले.सोक्स हाताने काढून गादीखाली खोचुन दिले अन् काही अर्धा तास निपचित पडून राहिलो,डोळे लावून शांत-शांत..!

खिडकीच्या तावदनातून हळूवार निवांत गार वारा वाहत माझ्यापर्यंत येत होता अन् निपचित पडल्या जागी अंगाला गारवा झोंबत होता.गारव्याने अंगावर शहारे येऊ लागले होते,काही पंधरा-वीस मिनिटांनी जरासे ताजेतवाने वाटले..!

अन् मग कॉफी करायला टाकून मी बेसिंगमध्ये तोंड धुवून मी फ्रेश झालो.काल सांजेला मित्राने एक वेळचा डब्बा वाचावा म्हणून आणलेले पावचे पॉकेट अर्धवट उरलेले होते,त्याच्या कॉटवर तसेच पडलेले दिसले.त्याला घेतले कॉफीचा कप हातात घेऊन कॉफीच्या संगतीने त्याला खात,खिडकीतून हळूवार पडणाऱ्या पावसाला मी न्याहाळत बसलो होतो..!

साडेबारा वाजले होते तिसऱ्या मजल्यावरून दिसणारं शहर शांत-शांत भासत होतं.अर्धा किमीच्या अंतरावर असलेल्या नारळाच्या बागेतील झाडांचा,नारळाच्या झावळ्यांचा वाऱ्याच्या झुळकेनं एक मंद आवाज माझ्यापर्यंत येत होता..!

का माहित नाही पण इतकं सुंदर वातावरण असुनही मला आतून हे सगळं नकोसं झालं होतं.आयुष्याला घेऊन उद्वस्थ होणं काय असावं ते हेच तर नाहीना हे विचार वेळोवेळी मनात येऊन जात होते.नकळतच हातातून खूप काही निसटून गेल्याची जाणीव होत होती..!

ते तितकंच खरंही होतं,कारण ही काळोखाची वेळ माझ्याशी रोजच असा संवाद साधत असते.जिथे मनाला पडलेल्या असंख्य प्रश्नांची उत्तरे ही वेळ मला देऊन जात असते.असं यंत्रवत जगणं आयुष्यभर वाट्याला आलं तर सुखाची झळही आपल्या पोळलेल्या आयुष्याला भेटणार नाही असे वेळोवेळी वाटून जाते.मग मी एव्हढा मोठा आवाका असलेल्या शहरात एका बिंदुसम असलेल्या मला शोधत राहतो..!

कॉफी पिवून झाली,आता बाहेर सोसाट्याच्या वाऱ्यासह पाऊस बरसू लागला होता.झोपमोड तर विचारांनी केव्हाच केली होती पण आता जागं रहायला कारण भेटलं होतं.

माझ्या कॉटवर वाचन करतांना अर्धवट वाचलेलं अन् राग आला म्हणून पुन्हा कप्प्यात ठेवून दिलेलं "मॅक्झिम गोर्कीचं" "मदर" हे पुस्तक पडलं होतं.आपल्याच कथा सांगणारं हे पुस्तक कधीही वाचन न करणाऱ्या मित्राने चाळले होते कदाचित..!

कारण आठ दिवसांपूर्वी जेव्हा मी हे पुस्तक वाचायला घेतलं तेव्हा त्याला सांगितलं होतं आपल्या जगण्याच्या कथा या पुस्तकातून लेखकाने मांडल्या आहे.तितक्यात पुस्तकात गाय छापचा एक तुकडा १३८ पान क्रमाकांच्या पानावर सापडला,कदाचित या माझ्या खुळ्या मित्राला पुस्तक आवडलेले दिसते म्हणून तो वाचत असावा...!

मी ते पुस्तक तसेच बंद करून ठेवून दिले अन् पडून राहिलो पुन्हा निपचित..!

दिवसभर सी.एन.सी मशिन्सची,फॉरक्लिपची बेजार करणारी अन् सवयीची आवाजं अजूनही कानात गुणगुणत होती.पत्राला एका फळकटीच्या आधारे पाचर देऊन बांधलेल्या अन् बेरींग गेलेल्या पंख्याखाली झोपून गेलो होतो.

त्याचा तो विचित्र आवाज कानात पुन्हा-पुन्हा गुणगुणत होता अन् आज झोपणं अशक्य आहे असं वाटू लागले होते..!

"मदर" वाचावी असं वाटूनही गेलं पण का वाचावी जिच्या आतच आपल्या जगण्याच्या कथा मांडल्या आहेत,मग का वाचावी..? दुसरी पुस्तकं घेऊन वाचावी तर पैश्याचं सोंग आम्हाला आणता आलं नाही.मग अजून किती बेक्कार असावं आयुष्याने..!

विचाराने आता डोळे लागू लागले होते की,दिवसभराच्या ढोर मेहनतीने कळले नाही ; पण आता झोपल्या जागी निपचित पडून राहिलो होतो,माणूस मेल्यागत..!

Written by,

Bharat Sonwane .