आयुष्य आणि क्युबिकल..!
पावसाच्या अधूनमधून रिमझीम सरी कोसळत आहे,शहरावर धुक्यांची शाल पांघरली गेली आहे,संपूर्ण शहर धुकमय झालं आहे,आकाशातील ढगांना हात लावून अनुभवता येतंय,सोबतीला गुलाबी थंडीचा गारवाही अनुभवतोय यातच माझ्या नशिबाने मला मिळालेलं आसपासच्या हाकेच्या अंतरावर मिळालेलं निसर्ग सौंदर्य जे डोळ्यात कित्येकवेळा साठवूनही माझी भूक क्षमली नाहीये..!
कुणाला कसली भूक असते तर कुणाला कसली आमचा बाबतीत आम्हाला अश्यावेळी निसर्गाच्या सान्निध्यात राहून मनसोक्त जगायला हवं असतं,बऱ्याच दिवसांनी पुन्हा एकदा हे जग अनुभवलं..!
मी नेहमीच म्हणत असतो,शहराच्या चकमकीच्या फ्लेक्सच्या दुनियेत, ऑफिसच्या क्युबिकल्समध्ये आपण आपलं जगणं बंदिस्त करून घेतलं आहे.खरच आपण निसर्गाशी संवाद साधायला अन् त्याच्याशी एकरूप व्हायला विसरलो आहे..!
आपला प्रवास कधीचाच उलट्या दिशेने सुरू व्हायला हवा होता पण अजूनही कुणीतरी दुसरा तिसरा व्यक्ती शहर की और चलो..! चा नारा देतो आणि आपल्या गावाच्या प्रती,निसर्गाच्या प्रती जाग्या झालेल्या जाणिवा जाग्या होण्या आधीच मारून टाकतो आहे..!
व्यवहार कुणाला चुकत नाही ते आपल्यालाही चुकणार नाहीये त्यामुळे त्यांच्या शहर की और चलो..! या नाऱ्यात ही काही चुकीचं नाहीये.आपलं मन असो किंवा आता जगाच्या पाठीवर राज्य गाजवणाऱ्या आपल्या ज्या दोन पिढ्या आहे त्या,नेहमीच द्विधा मनस्थितीत जगत आल्या आहे.
अन् यातली पहिली पिढी आयुष्याचा शेवटचा काळ आता मोजत आहे.परंतु तरीही अजूनही ही पिढी द्विधा मनस्थिती सोबत घेऊन जगते आहे,पहिल्या पिढीचे भवितव्य संपूर्णपणे बरबाद झालं आहे...
या तरुण पिढीच्या हाताला सर्व आहे पण काही गोष्टी केव्हाच हातच्या हातून निसटून गेल्या आहे.कितीही मनाला वाटत असले तरीही एकोप्याची ही जाणीव अन् क्युबिकल्समध्ये बंदिस्त झालेलं आपलं उर्वरित आयुष्य आपल्याला त्या एका बाजूनं निर्णय घेऊ देणार नाहीये.कारण आता माणसं यंत्रवत झाली माणसांच्या मनावर यंत्राने ताबा मिळवला आहे..!
हे निसर्गाला केव्हाच कळून चुकलं आहे,त्यामुळे तो आपल्याला दूर करतोय अलिकडे त्याच्यापासून..!
उगाच थोरोला निसर्गाच्या सान्निध्यात आपलं उर्वरित जीवन जगण्याचे डोहाळे लागले नाही.तो काळाच्या,वेळेच्या खूप पुढे होता अन् त्यावेळी निसर्गाशी एकरूप राहून आपलं जीवन जगण्यात अर्थ आहे हे ज्यांनी हेरले ते क्युबिकल्समध्ये बंदिस्त न राहता आजही एका त्या उंचीच्या ठिकाणी आहेत..!
जिथवर जगावर राज्य गाजवणाऱ्या आजच्या या दोन पिढ्या सर्व काही असूनही जावू शकत नाहीये..!
Written by,
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा