विचारांच्या गर्तेत आपल्याशा झालेल्या वाटा..!
रणरणत्याउन्हात पावले फुफाट्याच्या मातडीने माखलेल्या रस्त्याने गरम-गरम मातडीत पायाच्या पंज्याने मातड उधळीत मी चाललो होतो,नव्हता कुठला त्रास चेहऱ्यावर का नव्हता सुख दुःखाचा विचार,मनात येणाऱ्या प्रत्येक सेकंदाला फक्त उत्सव करून जगत होतो एव्हढ्या उन्हातही काय तो उत्सव असावा या फुफाट्यात चालण्यात हे ही उमगणारे नव्हते...
पण प्रॅक्टिकली जीवन जगायचं म्हंटले की सुखाची,सुखात जीवन जगण्याची गणिते खुप उंचीची असतात,हे खुप थोडक्यात उमगल होते.यामुळेच की काय या क्षणिक सुखात सुख भासवत समाधानी जीवन जगण्याच कोडं उमग्ल्यागत,शहाणं होवुन जगायचं ठरवलं होत.
तेव्हा हेच सोयीचं वाटायचं मग काही क्षण का होईना मानसिक समाधान त्या काही क्षणात खुप काही भेटायचं हे ही खरे होत...
पण,पण...
प्रॅक्टिकली म्हंटले की मग तिथे कुठल्याही लिमिटेशन्स नसतात सर्व उंचीच भासत असते,दिसत असते...
मग हे सर्व काहीही नको वाटतं भटकंती एके भटकंती हेच काय खरं हे मनाला पटते,
मग सुरू होतो खेळ भटकंतीचा,भटकने कुठं नवीन ठिकाणी नसते ज्या ठिकाणाला हजारवेळा बघुन झालंय पण तिथं जावून एक वेगळं मनाला समाधान,हायसं वाटायला लागते तिकडे मन शारिराला अनवाणी पावलांनी घेऊन भटकायला लागते...
किती,कितीवेळ पावले त्या वाटेनं अनवाणी चालत राहतात.मग पुढे कुठे एका वळणाला येणारं ते निलगिरीच्या झाडांचं वन उंच-उंच निलगिरीची सरळसोट वाढलेली झाडं,जिथवर नजर पुरेल तिथवर बघत राहायचं,खाली असलेल्या हिरव्या गवतात पानझडीच्या दिवसात निलगिरीच्या पानाला येणाऱ्या सुगंधाला अनुभवत शरीर जमिनीवर झोकुन द्यायचं...
कितीवेळ हवाहवासा वाटणारा गार वारा,सोबतीला असलेला तो सुगंध अजुन काय हवंय खूपच एकटं भासायला लागल की निलगिरीच्या पिवळ्या छोट्या-छोट्या गिल्लासाला जमा करत राहायचं अन् त्याच्या राशीत स्वताला शोधायचं.
छोट्या गोष्टीत समाधान बघायला शिकले की हे सर्व अनुभवता येतं...
पुढे जावून बोडक्या बाभळीवर प्रेम करायचं,तिच्याशी सुख दुःखाच्या दोन गोष्टी करायच्या...
सकाळ-सकाळी तिनं केलेल्या पिवळ्या फुलांच्या मुक्त उधाळण्याच्या साक्षीला म्हणुन हातात फुलांची ओंजळ घेऊन त्या फुलांना हृदयाशी घ्यायचं बोलू बघतात ती आपल्याशी,अनुभवायला जमलं की आपुलकीनं आपण या झाडांना आपलेसे करत असतो...
ही बोडखी बाभुळ अशीच कायम सोबत भासते कधी आईवर आजवर कविता करू शकलो नाही पण तिच्यावर कविता केलीय,कंबरेतून वाकलेली हे बोडखी बाभूळ जगण्याच्या या स्पर्धेत तग धरून जगायला लढायला शिकवत असते.कायम म्हणून असा अधून-मधून तिचा सहवास हवहवासा वाटतो अनेकदा वाटतं तिने भेटायला यावं दरवेळी मीच का..?
पण हे तिच्या सोयीचं नाही मग कधीतरी पावले इकडेही वळतात...
पुढं भटकत-भटकत अनवाणी पायांनी पाण्याच्या उखळापाशी येऊन थांबावं,गुडघ्यावर बसून डायरेक्ट उखळ्यात तोंड टाकून गार,नितळ पाणी पिण्याचं सुख आताच्या क्वचित माणसांच्या नशिबाला अनुभवायला येतं ते माझ्या नशिबाला आजवर आहे म्हणून आनंद होतो.नाहीतर पाण्याचे हे स्त्रोत केव्हाच जगण्याच्या या कसोटीत मागे पडले असते,त्यांची जागा आधुनिक फिल्टर नावाच्या उपकरणाने घेतली तो ही भारी भासतो पण उखळाचे उखळणारे पाणी पिण्याचे सुख काही औरच...
पाणी पिलं की कितीवेळ गरम-गरम मातीत चालून लाले लाल झालेले अनवाणी पाय उखळात बुडून थंडगार पाण्याला अनुभवावं आणि चालतं व्हावं.टेकडीवरच्या लक्ष्मी आईचं देऊळ तुटत्या झळाईतही तुटक-तुटक दिसत जे अनोखं आहे नाय...
अन् सर्व गावातल्या लोकांना सुखाच छप्पर देऊन माऊली पडत्या उन्हात टेकडीच्या आश्रयाला येऊन बसल,.
अगाद आहे गं माऊली हे सर्व...
धरण पाळीवरून फिरायच म्हंटले की,एकांगाला झोंबणारे गरम वारे अन् एकांगाला थंड पाण्याच्या लहरीतून अनुभवायला येणारा गारवा,उन्हाच्या या दिवसात गारवा अनुभवायला येतो.आटलेल्या धरणात फक्त दूर दूर आटलेला गाळही दिसू लागतो दूरवर पाळेवर कुठेतरी पाण्याचं बारमाही झिरपनं चालू असते तितकेच काय ते नजरेत भरणारे सुख,मग सटकत्त्या शेवाळ्यात जीवाला सांभाळत चालणे हो मग कधीतरी अधून मधुन नळ्यात असलेलं खेकुड तेव्हढं नजर चोरून बिळातून आपल्याला बघत असते,ती दिसले की भारी वाटतं...
भारी आहे ही दुनिया,अनुभवता यायला हवं फक्त अन् तितकंच तिला आपलसं करूनही घेता यायला हवं,मग सुख काय ते उमगते....
Written by,
Bharat Sonwane...
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा