हल्ली शेताच्या कामामुळे तालुक्याच्या घरापासून आमच्या गावाच्या रस्त्याने बरेचदा ये जा होत असते...
सकाळ झाली की माझी तिकडे जाण्याची गरबड चालु होऊन जाते,मी सकाळी शाळेत मुले जातात त्या वेळेला घरून निघतो....
रस्त्याने अनेक मुलं अनवाणी चालत असता कुणी मक्काच्या पिशवीचे केलेले ते दप्तर घेऊन,तर कोणी चांगले दप्तर घेऊन. सकाळी रस्त्याने हे मुले खुप छान भासत असता,अगदी रस्त्याने बागडणारी एक रंगाची फुलपाखरेच जणू ....
मी पण त्यांच्या शाळेत जाण्याचा एक हिस्सा व्हावं म्हणून बसवुन घेतो दररोज दोन जणांना शाळेपर्यंत पोचविण्यासाठी. अलीकडे या मुलांची अन् माझी चांगलीच मैत्री झाली आहे,ते लांबूनच दिसले की दादा मला...दादा मला...
असे ओरडतात मग मी सगळ्यांना तर नाही घेऊन जाऊ शकत पण दोघांना घेऊन जात असतो....
या त्यांच्या सोबतच्या प्रवासासोबत एक प्रश्न मला पडतो मी कॉलेजला जातो,तिथे मुलांना सिटी मधुन घेऊन जायला-सोडवायला कॉलेजच्या बस आहेत....
तश्या या जिल्हा परिषदेच्या शाळेला असाव्या असे वाटते,कारण गरीबाची पोर या गरीब सरकारच्या गरीब शाळेत जातात.माहीत नाही शिक्षणाची किती ओढ त्यांना असते पण घरुन पिशवीत घेतलेला डब्बा त्यांचा नेहमी रिकामा असतो,जो घरी येतांना शाळेतील भेटणाऱ्या खिचडीनं भरलेला असतो....
सरकार खुप काही करत आहे फक्त या मुलांची ये-जा करण्यासाठी काहीतरी करावं थंडीत मुलं खुप दूरदूर वरून वस्त्यांवरून येत असतात अनवाणी पायांनी....
हल्ली ते चित्र पण बघायला भेटत नाही एक पेन्सिल वर एक मुलगी अन् एक मुलगा बसलेला आहे अन् म्हणत आहे स्कूल चले हम....
ती पेन्सिल तरी घेऊन आलीय या गरीब मुलांना शाळेपर्यंत पण त्यांचा प्रवास हा अजुन संपला नाहीये....
#हल्ली_मी_पण_मुलांसोबत_शाळेत_जातो....
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा