इंडस्ट्रिअल विश्व अन् कंत्राटी कामगार..!
चार वर्षांपूर्वीचा कंपनीतला पहिला दिवस आजही आठवला की आपसूकच अंगावर काटा येऊन जातो. कुठल्याही फार्मा कंपनीत लागायचं म्हंटले की साधं कॅजूअल वर्कर म्हणून लागायचं असेल तरीही अनेक गोष्टी पार पाडाव्या लागतात.
डॉक्युमेंट्स, एक्साम, मेडिकल अन् मग डॉक्युमेंट्स व्हेरिफिकेशन अश्या सगळ्या गोष्टी पार करून झाल्या. मी पास झालो अन् अखेर एका कंपनीत 'कॅजूअल वर्कर' म्हणून सहा महिन्यांची कंत्राटी पद्धतीने नोकरी लागली. पहिल्याच दिवशी सेकंड शिफ्टसाठी कामावर बोलावले.
तालुक्याच्या गावात पूर्वी खूप कामं केली होती, पण इतक्या मोठ्या ठिकाणी पहिलेच. त्यामुळे एक अनामिक दडपण वाटायचं, छातीत धडधड व्हायची.
पहिला दिवस कंपनीच्या गेटमधून सुरू होणारी कित्येक नियमांची अंमलबजावणी करत अखेर मी कामावर आलो.
नियम साधे पण पाळणे आवश्यक असे होते. मग ते गळ्यात आयडी कार्ड असणे, सेफ्टी शूज असणे, दाढी, कटिंग, हाताची नखे व्यवस्थित असणे, आयडी कार्ड रजिस्टर असणे, ते नसेल तर मग कामाला घ्यायचे नाही.
अजून खूप नियम असायचे काम कमी अन् या नियमात राहून तिथे काम करणे,यातच माझ्यासारख्या नवख्या पोरांचा कसा दिवस निघून जाई कळायचे नाही.
पहिला दिवस असल्याने इतक्या मोठ्या कंपनीत मला काही माहीत नसल्याने सुपरवायझरने एक अनुभवी मुलांच्या ग्रुपमध्ये मला कामाला पाठवून दिले. तेही तेच सांगायचे काम कमी झाले तरी चालेल आपली काळजी, आपली सेफ्टी आपणच घ्यायची. कॅन्टीनमध्ये दिले जाते ते काही फुकटचे जेवण नाही,आपण त्याचे पैसे मोजतो तेव्हा पोटभर जेवायचे खूप काही..!
कामाचा पहिला दिवस कंपनीत असलेल्या पर्मनंट माणसाने त्या अनुभवी पोरांना त्यांचे नेहमीचे काम लावून दिले. आम्हाला आदी शिक्षण विचारून घेतले,त्यांच्यात सर्वाधिक शिकलेला मीच.
मग मला त्यांनी नवीन आलेल्या पॅकिंग स्टोअरमधील वस्तूंची नोंद घ्यायला लावली.
सोबत एक पर्मनंट व्यक्ती होती ती जे सांगायची ते आपण करायचं. ती बिचारी माझ्या सोबतची मुलं ते मटेरियल एका ब्लॉकमधून दुसरीकडे शिफ्ट करत तर कुणी फॉर्क क्लिपच्या सहाय्याने उंच उंच असलेल्या रॅकवरती ठेवत. त्यांचा या कामात असलेला शिस्तशीरपणा मला खूप आवडायचा.
मी ही आवडीने माझं काम करत होतो. अधूनमधून सोबत आलेली मुलं विचारपूस करायची पाणी प्यायला घेऊन जायची, पर्मनंट नोकरी करणारी तेथील माणसेही छान होती,समजून घ्यायची,सांगायची.
त्याची एकच अट असायची दिलेलं काम नियमात राहून वेळेत पूर्ण करायचे अन् मग तुम्ही जरावेळ आराम केला तरी त्यांना चालायचं.
अर्धी शिफ्ट संपली होती,कॅन्टीनमधून आम्ही जेवण करून आलो,आता फार काही काम नसल्यानं आम्ही दोघे नवीन मुलं बकेटमध्ये पाणी घेऊन ते उंचउंच रॅक हात पुरेल तिथपर्यंत डस्टरने ओले करून पुसत होतो.
हे सगळं करत असतांना मी अन् तो एक नवखा मित्र आम्ही दोघेच होतो सर्व ब्लॉकमध्ये. तो एका टोकाला अन् मी दुसऱ्या टोकाला काम चालू होते.बाहेर हळू हळू अंधारून येत होतं खिडकीच्या पलीकडे असलेला शहरातील महामार्ग दिसत होता मी त्याच्यावर ये-जा करणाऱ्या गाड्या न्याहाळत होतो.
अन् आता एक अनामिक हुरहुर मनाला लागून जात होती हुंदका दाटून येत होता.कधीही सवय नसलेले ही कामे करत आहोत म्हणून की आज पहिला दिवस आहे म्हणून काही कळत नव्हतं,बाहेरचं जग आवडायला लागलं होतं.
पाणी प्यायला गेलं की त्या उंच-उंच टाक्या अन् त्या पाईपलाईन्स बघून मला भिती वाटायची भोपाळ वायू दुर्घटना,चॅरनोबील येथील दुर्घटना आठवायची मी अर्धवट पाणी प्यायचो अन् तिथून काढता पाय घ्यायचो.
अनेक गोष्टी घडायच्या कधी मज्जा यायची कधी एकटे वाटायचे. दुसऱ्या दिवशी कधी एकदा कंपनीत जातो असं व्हायचं कारण,हे जग हळूहळू सवयीचं झालं होतं.
आता मस्त कंपनीत रुळलो असल्याने स्वतःच्या राहणीमानात मी बदल करून घेतला होता. व्यवस्थित रहायचं,नियमात राहून काम करायचं यामुळे मला माझं काम प्रिय झालं होतं,अनुभव येत गेला तसे एक नियमितचे काम भेटले अन् मी तिथेच काम करू लागलो,कंपनीत मग फार भटकंती होत नसत.
पहाटेच्या गारव्यात कंपनी येणारा एक अनामिक सुगंध अनुभवत कामाची सुरुवात करण्याची आता शरीराला सवय झाली होती अन् अजून खूप काही लिहल कधी तरी..!
Written by
Bharat Sonwane .
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा