कंत्राटी कामगार अन् आयुष्य..!
कंपनीच्या फर्स्ट शिफ्टच्या कामावर जायचं म्हणून सगळे शहर शांत झोपलेले असताना रूम पार्टनर पहाटे साडे चारलाच उठला. मी रात्री सेकंड शिफ्ट करून आलो असल्याने, वापरलेलं निरोध ज्यात आपलाच अंश असतो. जो एक जीव निर्माण करू शकतो,त्याला जसं माणसं काम झाल्यावर कचराकुंडीत फेकून देतात.
तसा मी कंपनीत दिवसभराच्या कामात इतका वापरून घेतला जातो की, जसं त्या निरोधात वीर्यरूपाने एक जीवाची सुटका करून त्याला सोडून दिलं जातं, तसं मला काही तासांसाठी कंपनीतून सोडून दिलं होतं.
फरक इतकाच होता की तो कायमचा सुटला जातो अन् मी तेरा-चौदा तासांसाठी.
कॉटवर महिन्याभरापासून पडलेलं मॅक्झिम गोर्कीचं 'मदर' हा बिघडेल मित्र रात्री चारला उठून वाचतोय, हे बघून मी अवाक झालो. हे पुस्तक वाचायला घेतलं की तो झपाटल्यासारखे घंटाभर तीस - चाळीस पाने वाचून घेतो अन् आठ दिवस त्या पुस्तकाला पहातसुद्धा नाही.
साहजिक तो पट्टीचा वाचणारा नाही पण हे पुस्तक त्याला का कुणास ठाऊक इतकं का पसंतीस उतरले. वाचतांना एका हातात सिगारेट अन् कॉटवर पालथा पडून तो पुस्तक वाचत राहतो. अश्यावेळी मात्र फॉगच्या बाटलीचे झाकण तो अॅश ट्रे म्हणून वापरतो. पुस्तक हातात घेतलं की तासाभरात त्याचा तो अॅश ट्रे सिगारेटच्या थोटकाने,राखेने ओसंडून वाहत राहतो.
पहाटेचे साडेपाच झाले, तो त्याचं आवरून चार दिवसांचे वापरत असलेले सॉक्स आणि दीड किलोचा सेफ्टी शूज घालून तो दरवाजा लोटून,पाय आपटतच निघून गेला. मी पडल्याजागी झोपमोड झाल्याने निपचित पडून होतो.
खिडकीतून बाहेर बघत बसलो होतो, कामगार नगरातील कंत्राटी पद्धतीने काम करणारे चाकरमाने पहाटेच्या कंपनीच्या भोंग्यावर निघाली होती. सायकलवर पेपर टाकणाऱ्या पोरानी तिसऱ्या मजल्यावर आमच्या रूमच्या दिशेनं पेपर फेकला तरीही मी उठायची इच्छा नसल्याने निपचित पडून होतो. पावसाच्या पडत्या पन्हाळाच्या पाण्याने तो ओला नको व्हायला इतकंच.
कॉटवर दोन-चार पुस्तकं इकडे तिकडे लोळत पडली होती. मित्राचा रात्रीचा मेसचा जेवण करून तसाच ठेवलेला डब्बा,त्या खाली अंथरलेला पेपर फॅनच्या हवेने उडत होता.
मित्राचा अॅश ट्रे,अस्तव्यस्त पडलेले कपडे अन् खिडकी बाहेरून खिडकीच्या आत डोकावणारा सूर्य. शरीरात त्रान नसतांनाही उठलो अन् कॉफीचा मग घेऊन खिडकीतून बाहेरचं जग न्याहाळत,पेपर वाचत कॉफी पित बसलो होतो.
आता जनरल शिफ्टचीवेळ झाली होती कॉर्पोरेट क्षेत्रात काम करणाऱ्या अन् शेजारीच फ्लॅट घेऊन राहणाऱ्या मित्राची होंडा सिटी काढून तो जॉबला निघाला होता. जवळच्या रूममधली आम्हाला सिनियर मुलं म्हणतात आपल्यासारखी मेहनत घेऊन तो आज इथवर पोहचला आहे.
चला आमच्या जीवाला तितकाच दिलासा, येता जाता तो ही हात उंचावून प्रेमाचे दोन शब्द बोलत असतो. सायंकाळी मी ठेप्यावर असलो की दोघे सोबतच मेसमध्ये जेवायला जातो.
भारी आहे ही जिंदगी पण कधी कधी जरा आयुष्य बरबाद झाल्यासारखे वाटते..!
Written by,
Bharat Sonwane .
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा