Dark Asenthic..! 💙

Dark Asenthic..! 💙

भर दुपारची वेळ केव्हाच होऊन गेली, आयुष्याला घेऊन भविष्यात काय करायचं..? हा प्रश्न काही केल्या सुटता सुटत नाहीये. अख्खी रात्र या प्रश्नाने जागून काढली अन् पहाटेचा सूर्योदय झाला तेव्हा कुठे डोळे नकळत लागून गेले ते मगासपर्यंत.

हल्ली लिहायला मन धजावत नाही. कारण माझं लिहणं दुसरं-तिसरं काही नसून माझ्याच आयुष्याचा मी पटावर मांडलेला खेळ असतो. त्यामुळेनं एक अनामिक भिती वाटते आता इथे लिहायची.

कारण माझं हे "डार्क असेंथिक" प्रकारातील लेखन कुणी वाचलं आणि जर त्याला या वाचनाचं वेड लागलं. तर ; तो संपूर्णपणे मी ज्या अवस्थेत आयुष्य जगतो, त्या अवस्थेला यायला कमी करणार नाही.पण हे खूप वाईट्ट आहे.

खूप काही सोसावं लागलं आहे,खूप काही सोसतो आहे हे सगळं कागदावर किंवा लॅपटॉपवर टाईप करत असतांना त्यामुळं आता इथे हे असं लिहायचं बंद केलं आहे.

असो रात्रभर त्या प्रश्नाने डोळा लागला नाही. पहाट झाली तेव्हा मात्र साखर झोप लागावी तसे आपसूकच डोळे बंद होऊन गेले, ते आतापर्यंत‌. इतक्यावेळात पाच-सहा फोन्स,असंख्य मॅसेज येऊन गेले. एरवी माझा अन् त्यांचा काही संबंध नसतोच. 

डोळ्यांना दिसलं, मनाला वाटलं बोलावं तर मी फोन उचलतो. नाहीतर तो वाजत राहतो अन् मी त्याच्याकडे बघत राहतो. मग कट झाला की दुसऱ्या क्षणाला टेक्स्ट मेसेज करून, काहीतरी आवाजवी कारण सांगून बोलणं कमीत कमी करून नाहीतर कधीतरी टाळून मोबाईल बाजूला ठेवून देतो. 

अंगावरचं ब्लँकेट अजूनही अंगावर आहे, ते काढावं वाटत नाहीये. फ्लॅटच्या मेनडोअरला दुधवाले अंकल केव्हाच पिशवी अटकवून निघून गेले असावेत. रात्रभर जागून झोपला असेल, हे त्यांना माहीत असल्याने त्यांनी नॉक केलंच नसावं.

न्यूज पेपर केव्हाचाच पॅसेजमध्ये येऊन पडला आहे अन् त्याचे सर्व पाने अस्तव्यस्त होत इकडे तिकडे बागडत आहे. फ्लॅटमेट अन् शेजारी कुणी नसल्याने तो माझ्याखेरीच कुणी उचलणारा नाहीचे, त्यामुळे तो सायंकाळपर्यंत असाच पॅसेजमध्ये भटकत राहील. 

अन् मी ही माझ्या फ्लॅटच्या आत असूनही पुस्तकांच्या रुपात अवघ्या विश्वात भटकत राहील.

विंडोग्रीलच्या तावदनाला असलेल्या सिल्व्हर व्हाईट पडद्या आडून सूर्य किरणं मी झोपल्या जागी येत आहे. अन् त्यांच्या येण्यानं झोपमोड झाली आहे. नाहीतर आजची माझी पहाट सायंकाळीच झाली असती.

हल्ली फार लिहत नाहीये ; पण हातात पडल ते वाचत बसलो आहे. जून्या पुस्तकांचे संदर्भ शोधून त्याबद्दल काही वाचायला भेटतं का ते रात्रभर शोधत असतो. भेटलीच एखादी पी.डी.एफ ती वाचून काढतो, नाहीतर एखाद्या जून्या रद्दीच्या दुकानात भेटलेली स्वस्थ पुस्तकं आणून ती वाचत बसतो.

कंटाळवाणी असतात बरीच अन् बरीच नसतातही पण सध्या आयुष्याची गणितं जुळवतो आहे, त्यामुळे हीच योग्य वाटतात. तसंही आपल्या कमाईच्या ७० टक्के पगाराची पुस्तकं घेणार या विचारांचा मित्र कुणाला हवा असतो..? त्यामुळं सध्या फार मित्र नाही अन् मला लागतही नाही, पुस्तकांशी झालेली मैत्री निर्व्याज आहे.

विंडोग्रीलला लागून असलेला आणि एम.बी.ए झालं त्या दिवशी एक छानशी कुंडी आणून लावलेला मनीप्लॅन छान बहरला आहे. मनी काही हातात येत नाही, पण माझ्या झोपेचा आधार मात्र हा मनीप्लॅन रोज होतो. विंडोग्रीलमधून डोळ्यावर येणारी सूर्यकिरणं तो अडवतो अन् गारवा अनुभवयाला मिळतो काहीवेळ.

काल सायंकाळची गोष्ट सिग्नलवरती उभा असतांना एक अनोळखी पण ओळखीचा चेहरा भेटला. काही सेकंद डोळ्यांनीच बोलणं झालं अन् सिग्नल सुटला. मी माझ्या मार्गाला निघून गेलो.

रोजच्या माझ्या ठरलेल्या जागी असलेल्या बँचवर येऊन बसलो. आज जरा उशीरच झाला होता, परंतु स्ट्रीट लाईटचा उजेड अन् दूरदूरपर्यंत मी एकटाच. त्यामुळं मी मला पुन्हा भेटलो होतो, मग झाडांशी बोलणं झालं, स्ट्रीट लाईटच्या उजेडात माझ्याच सावलीशी खेळणं झालं आयुष्याची गणितं जुळवून बघितली.

अजून बरेचकाही जुळायचे आहे याचा प्रत्यय आला अन् मग पुन्हा मन भविष्यात काय हा..? प्रश्न देऊन गेलं अन् मी काळोखात पूर्णपणे ब्लँक होऊन गेलो.

एक सेफ आयुष्य जगण्यात मज्जा आहे, आजवर वाटायचं पण असं रोज आपल्यालाच काही माईलस्टोन देऊन त्यांना सर करत अस्थिर आयुष्य जगण्यात मज्जा आहे याची जाणीव झाली.

पण जेव्हा सर्व सुरळीत होईल तेव्हा आयुष्यात असंख्य प्रयोग करायचे आहेत.

Written by,

Bharat Sonwane .