पोटाला पडणारा पीळ..!
हल्ली मनात असंख्य गोष्टींचा माजलेला कोलाहाल बघितला की, अस्वस्थ व्हायला होतं. मग नकळत कधीतरी वाटतं की माणसांच्या सहवासातून मुक्त होऊन, आपण आपल्याला पूर्णपणे निसर्गाच्या सान्निध्यात स्वतःला स्वाधीन करून द्यावं,झोकून द्यावं.
कारण आजवर निसर्गानं तगतं ठेवलं, जीवंत ठेवलं आहे. अन् त्याच्या सान्निध्यात असलं की मला माणसांचा सहवास नकोसा वाटतो.
कालची सायंकाळ क्लास सुटला अन् हॉस्टेलच्या दिशेनं निघालो. हल्ली एकटाच असतो, त्यामुळं स्वतःच्या विचारांशी प्रामाणिक राहता येऊ लागलं आहे. मनाचं मालक असावं तसं जगता येतय.
मनाचा मालक म्हणजे मला नेहमीच निसर्गाच्या सान्निध्यात एकाकी राहून, एकाकी निसर्ग अनुभवण्यास जवळचं वाटत आलं आहे. जे नॉर्मल माणसांना रुचणारं नाहीये. मग अश्यावेळी कुणी सोबत असलं की, माझं आयुष्य जगण्याचं मी आखलेले गणित चुकायला लागतं. त्यामुळं असं एकटं एकटं राहणं पसंद करतो.
निसर्ग असला की फारसं कुणी जवळ करायला आवडत नाही मला. अनेक मित्रांनी हे हेरलं आहे. त्यामुळं ते ही जाणूनबुजून दूरच राहता. कारण या जगण्यात या कैफात सुख आहे, याची अनुभूती त्यांना कित्येकदा माझ्या समवेत आली. पण; त्यांचं मन इथ फार रमलं नाही. त्यांना व्यवहारीक जग, माणसांचं पशू होऊन जगणं जवळचं वाटलं.
मग त्यांनी माझ्या या वाटेवर चालणं सोडून दिलं, जे योग्य झालं. कारण तारेवरची कसरत करणं तसं जगणं सहज, सोप्पं नाही.
सायंकाळी क्लास सुटला आभाळ गरजू लागलं, अंधारून आलं. या गरजत्या आभाळाखाली असलेल्या एका बोडख्या बाभळीखाली असलेल्या एका बँचवर किती वेळ बसून राहिलो भरकटत जाणाऱ्या ढगांकडे बघत.
माणसं निवाऱ्याला निघून गेली होती अन् आता तो बरसण्यास उत्सुक होता. सभोवताली असलेली तीन कुत्रे गरजत्या आभाळाखाली खेळत होती. त्यांनी माणसांसारखं जगणं स्वीकारलं असावं कारण त्यांच्या जगण्यात कुठं पशू होऊन जगण्याचा लवलेश दिसला नाही.
दूरवर पाऊस बरसू लागला, जसा तो जवळ येऊ लागला तसा मी माणसात आलो. ते तीन कुत्रे आसऱ्याला म्हणून एका कंपाऊंडमध्ये शिरली. मी एका अंधाऱ्या गल्लीत खूप आतवर गेलो.
इंग्रजांच्या काळातील एक जुनाट, काळवंडलेलं हॉटेल दिसलं इथे येणं नेहमी होतं.
पण इथे आलं की मी भूतकाळाचा होतो म्हणून वर्तमानात या हॉटेलचं फारसं लक्ष नसतं. हॉटेलमध्ये आलो बॅसीनमध्ये आरशात बघत हात धुतले. रापलेल्या चेहऱ्याचा एक इसम बिडी फुंकत माझ्या जवळून निघून गेला.
डोक्यात गेला पण विचार केला त्याचीही जगण्याची स्वतंत्र रीत असावी म्हणून हसून जाऊ दिलं. क्षणीक वेळात हा विचार मनात येऊन जाणं म्हणजे मी अजून माणसात आहे याची मलाच पोचपावती मिळाली असं काहीसं होतं. अधूनमधून हे होतं जे आनंद देणारं आहे.
काळोखात टेबल सापडत एका खुर्चीवर विसावलो. लाकडी खुर्ची, तीन गिल्लास, एक मोठा पाच गल्लास भरेल एव्हढा जग अन् समोर लंडन मधल्या कुठल्या ब्रीजचे पोस्टर चीपकवलेले होते. ते बघून मी त्यात माणसं न्याहाळू लागलो.
पुन्हा एक इसम आला माझी दीड कप चहा अन् तीन बनमस्का पावची ऑर्डर घेऊन गेला. चहा उंचावत कपात वरून टाकली अन् माझ्यासमोर आदळून पाव ठेऊन पुढे असलेल्यांना दोन भज्याच्या प्लेट ठेऊन निघून गेला.
अंधारात काय खात असतील हा प्रश्न पडला पण; नंतर कळलं की औद्योगिक वसाहतीमध्ये एका मोठ्या कंपनीत काम करणारी कंत्राटी कर्मचारी इथे कंपनीचं जेवण पैश्यात परवडत नाही म्हणून इथल्या नाशत्यावर भागवता. पोटाला पिळ देऊन आठ तास काम केलं की साडे-तीनशे रुपये रोज येतो असं भजे खाणाऱ्या इसमाकडून कळलं.
मी चहात पाव बुडून आजचा दिवस उद्यावर ढकलत होतो. तितक्यात पाऊस गरजू लागला, पडू लागला. मी लंडनमधील तो ब्रीज बघत उद्याचं वर्तमान नसलेलं स्वप्न बघत चहा पाव माझ्या आत रिचवत राहीलो.
Written by
Bharat Sonawane
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा