मुख्य सामग्रीवर वगळा

उसवत्या सांजवेळी भेटलेला "बाप"

उसवत्या सांजवेळी भेटलेला "बाप"

काही व्यक्तींशी आपले जन्मोजन्मीचे नाते जोडलेले असावे असं काहीसं असावं म्हणून मला हे पेंटींग बघितलं की मला माझा बाप आठवून जातो.

बाप वारला तेव्हा त्याच्या दहाव्याला अन् पुढे त्याचा एक फोटो घरात असावा म्हणून एक फोटो फ्रेम करून घ्यावा म्हणून बापाचा घरात फोटो सापडू लागलो. एरव्ही बापाला फोटो काढायची भयंकर हौस पण तो वारल्यावर त्याचा एकही फोटो घरात नव्हता.

अखेर बापाच्या टू-व्हीलरच्या लायसनवर असलेला फोटो कसातरी मोठा करून त्याची एक फ्रेम करून घेतली. सर्व विधी पार पडले अन् तो फोटो घरात एकाकी पडून राहीला.
कारणे दोन होती त्या फोटोत असणारा बाप मला कधी रुचला नाही. कारण शेवटच्या घटका मोजताना आजारपणामुळे तो शरीरातून पार खंगून गेला होता त्यामुळं त्याचा तो ताजातवान फोटो मला किंवा घरातल्या कुणालाही कधी बापाचा असेल वाटला नाही.

कारण आमच्या लक्षात तोच बाप राहिला जो शेवटच्या घटका मोजतांना आम्ही बघितला होता. खूप त्रास होत असतांना माझ्यानंतर मुलांचं काय अन् या विचारांनी कळवळणारा बाप जेव्हा आठवतो, तेव्हा फोटोतील बाप आपला नाहीच असं वाटून जातं.

असो तर काही दिवसांपूर्वी असच मला स्केच, पेंटींग फोटो संग्रही करण्याचं वेड असल्यानं, बऱ्याच आर्टिस्टचे त्यांनी जीव ओतून रेखाटलेले फोटो मी संग्रही करून ठेवले आहे.

एकदा असेच एक आवडलेला स्केच मी माझ्या फेसबूक टाईमलाईनवर पोस्ट केला. ते कुणी रेखाटला आहे हे माहीत नव्हतं अन् मी त्या नावाच्या शोधार्थ होतोही. पुढे माझ्या मित्र यादीतील आर्टिस्ट चारुद्दत पांडे यांनी मला सांगितले की, ते स्केच पाँडिचेरी स्थित आर्टिस्ट राजकुमार स्तबथी यांनी काढले आहे.

मग काय त्यांच्या फेसबुक, इंस्टाग्राम पेजवर गेलो त्यांची चित्र रेखाटण्याची शैली, विषय हे सगळं मला खूप जवळचं वाटलं.
ज्यात कित्येक चित्रं बघितल्यानंतर एकाकीच मला हे स्केच मिळालं. अगदी माझ्या बापाच्या शेवटच्या घटका मोजतांना असलेल्या अवस्थेची हे आठवण करून देणारं अन् हुबेहूब माझ्या बापाचं स्केच असावं इतकं ते मिळतं जुळते आहे.

कधी कधी तर वाटूनही जात वडील जेव्हा आजरपणात होते तेव्हा राजकुमार स्तबथी यांनी वडीलांना कुठे बघितलं असावं अन् त्यांचं हे स्केच रेखाटलं असावं.

पुढे हे स्केच अनेकदा खरेदी करण्याचं डोक्यात येऊन गेलं पण का माहित नाही हिम्मत झाली नाही. गेले दोन-तीन वर्ष हे स्केच माझ्या मोबाईलमध्ये आहे. या स्केच माध्यमातून मला माझा सोडून गेलेला बाप भेटत असतो.

अनेकदा वाटलं की आर्टिस्ट राजकुमार स्तबथी यांना हे कळवावं अन् हे स्केच त्यांच्याकडून मिळवावं पण मनात हा ही विचार येऊन गेला त्या आर्टिस्टचं या फोटोशी काही भावनिक नातं असल तर...

Bharat Sonwane 

टिप्पण्या

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

"मला उध्वस्त व्हायचंय"

मला उध्वस्त व्हायचंय..! मला उध्वस्त व्हायचंय..! "मला उध्वस्त व्हायचंय" पद्मश्री कवी दिवंगत नामदेव ढसाळ यांच्या पत्नी मल्लिका अमर शेख यांचं हे आत्मचरित्रात्मक पुस्तक.फावल्या वेळेत वाचलं अन् या पुस्तकाने अनेक अनेक प्रश्न देऊ केले,कवी नामदेव ढसाळ यांची ओळख माझ्या लेखी जी आहे ती म्हणजे विद्रोहाशी भाष्य करणारा हा एक कवी... कवी अन् दलितांच्या (हा शब्द मला इथे योग्य वाटत नाही) हक्कासाठी आपलं उभे आयुष्य देणारा विद्रोही कवी इतकीच काय त्यांच्याशी माझी ओळख.  खरतर हे आत्मचरित्र नसुन,पुरुषप्रधान समाजात स्त्रीची हेटाळणी,समाज पुरुषप्रधान संस्कृतीकडे कुठल्या नजरेने बघतो अन् तीच नजर स्त्रीला समाजात कोणत्या नजरेनं बघते यावर भाष्य करणारं हे पुस्तक.जे की खूप विवादाचे ठरलं,पण यातला वाद-विवाद कश्यासाठी होता..? हा ही एक प्रश्न मला पडला आहे...  तो वाद कवितेच्या पलिकडल्या संसारातील नामदेव ढसाळ यांच्यावर उघडपणे त्यांचा पत्नीने लिहण्यावर होता की,स्त्री बद्दल समाजात जी भावना होती ती कायम राहावी यासाठी होता,हे ही कळून चुकलं नाही.मुळात त्यांनी म्हंटल्याप्रमाणे इथे मला हे ही पटते की,एक कवी,एक च...

गावरहाट भटकंती..!

गावरहाट भटकंती..! आज पहाटेच लवकर शहराचं गाव सोडलं अन् काही कार्यक्रमानिमित्त माझं गाव जवळ केलं. गावात आताश्या माझा फार जीव लागत नाही. गाव, गावातली माणसं आता पूर्वीसारखी राहिली नाही. कौलाची, कुडाची शाकरलेली घरं जमीनदोस्त झाली अन् त्यांच्या जागी शहरातील ईमारतींना लाजवतील अश्या नवीन ईमारती उभ्या राहील्या. गावात आलो मायला कार्यक्रम असलेल्या ठिकाणी भाऊबंधाच्या इथे सोडलं अन् दोन-अडीच तास हातात असल्यानं पायीच गावात एकटा भटकत बसलो. दुपारच्या वेळी गावात कुणी नसतं तसं आजही कुणी नव्हतं एखाद-दुसऱ्या पारावर ओट्यावर म्हाताऱ्या बायका डाळीसाळी,गहू हरभरे निवडत बसल्या होत्या. त्यांच्याशी दहा पाच-मिनिटं गप्पा मारत बसलो, गावची जुनी खोडं मला फार ओळखत नाही. मग माझ्या आज्याचं, आज्जीचं नाव सांगितलं की ओळख पोहचती. त्यांना भेटून सावता माळ्याच्या देवळात जाऊन बसलो दुपारच्या रणरणत्या सावलीच्या आडोश्याला म्हातारी माय माऊली झोपी गेले होते. कुणी गप्पा करत बसले होते. त्यांना भेटून बोलून रामराम, श्याम श्याम केला अन् नदीच्या थडीने फिरत बसलो. शर्टाची विन केलेला, काळी बुट घातलेला कोण हा पोऱ्या म्हणून मासे पकडत असलेली शाळे...

भटक्या मुसाफिर ..!

भटक्या मुसाफिर ..! आयुष्य जगायला उदासवाण्या वाटांशी जवळीक केली की, संवेदनशील मनाची माणसं अजूनच संवेदनशील होऊन जातात. मग आयुष्यात कायमच्या या उदासवाण्या वाटा त्यांच्या वाट्याला येतात मग अडवळणी वाटांना निरुद्देश होऊन, निरर्थक भटकत रहावं तसं भटकत राहणं त्यांच्या उभ्या आयुष्याला लटकून जातं. कित्येकदा मग ते आयुष्य बेभरोशी आणि दहा मिनिटांच्या हौसेखातर केलेल्या रिकामचोट गोष्टीतून पडलेल्या वीर्यभरल्या निरोधासारखं होऊन जातं. आणि मग हे संवेदनशील माणूस, त्याचं हे मन तितकंच सहज नॉर्मल आयुष्यातून उठून जातं किंवा बाजूला फेकल्या जातं. जितक्या सहज शहरातील एकांगी असलेल्या वेड्या बाभळीच्या वनात एखाद्या सावलीच्या आडोश्याला केलेल्या मुतारीत ही विर्यांची निरोधे बेवारशी, हौस पूर्ण होऊन फेकली जातात. हे प्रकरण जुळून आलं असतं तर एखादं गोंडस लेकरू जन्माला आलं असतं. असा भाव, असा विचार बेफिकीर आयुष्य जगणाऱ्या या भटक्याच्या मनात येऊन जातो. अन् मग भयाण, ओंगळवाणे आयुष्य वाट्याला येणं काय असावं..? तर हे असतं. याची प्रचिती त्याला येऊन जाते. आज शनिवार उद्या कंपनीला सुट्टी म्हणून आज दुपारभरल्या निरर्थक असं भ...