चहोबाजुंनी रिंगण माझ्या प्रेताशी मधुबक्षीकींनी घालावे,सोवळे मरणाची त्यांनी आवाजात त्यांचा सभोवताली माझ्या गुंणगुंणावे ....
सभोवताल काय तो दुःखात माझिया जाण्याच्या रडावा,बाहेर तो यम यमसदनी घेऊन जाण्यास वाट माझी बघत रहावा....
अंघोळ मजला घातली जात होती,पाण्यास अत्तराचा,कापराचा सुगंध तो बंद कापसांच्या नाकास भासावा....
तिरडीस माझ्या वेताचा आधार,फुलांचा अन् आधार शरीरास मयताच्या कापडाचा होता,लपेटला तार चांदीचा जातांनी प्रवासाल शेवटच्या डोईवर भार तो रुपयाचा होता....
कापडांनी बोळवणीच्या उलट्या बुजगावणे माझे सजवीले जात होते,तिर्डीस आधार आता चार खांद्या परि कुणाचा तो नसावा....
अंतीमयात्री प्रवास माझा गावच्या वेशीतुन होता, पारावर बघण्या मला शेवटचे काही क्षणांचा गावकऱ्यांसाठी माझा विसावा शेवटचा तो आता असावा...
प्रवास तिरडीवरचा संपला आता,चीताच माझी अन् मी चीतेचा प्रवास हा शेवटचा दिगंतरी नेण्याचा कल्पनेत मला भासावा.....
आप्त स्वकीयांनी अश्रु शेवटचा दुःखात माझ्या ढाळावा,फुलांच्या राशीत फेकुनी मजला निरोप माझा तयांनी शेवटचा तो घ्यावा...
सरले सरण माझे बांधिस्त प्रवास पृथ्वीलोकांत झाला माझा,प्रवास वैकूंठी जाण्याचा यम तो किती क्रूर मजला आता साजे....
चिता माझी काही काळ जळावी,सुगंधी धुरातुनी आत्मा माझा निरोप घेता जगाचा,कायमची विचारांना माझा चालना ती जगण्याची पृथ्वीतलावर मिळावी.....!
लेखन: भारत लक्ष्मन सोनवणे.सौमित्र.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा