सायंकाळच्या गुजगोष्टी...
नेहमीप्रमाणे आजही सायंकाळ झाली अन् पावले रोजच्या सायंकाळी ज्या वाटेनं मी फिरायला जातो त्या वाटेला निघाली.गेले काही दिवस शहरात बऱ्यापैकी पाऊस होवून गेल्यामुळे घरापासून फिरस्तीच्या मोकळ्या मैदानापर्यंत सर्वदूर हिरवे गवत,विविध झाडे वाढीस लागली आहे. अस्ताला जाणाऱ्या सूर्याचे शेवटचे किरणं जेव्हा दव पडलेल्या गवतावर पडतात तेव्हा चमकणारे दव दिवसभराचा असलेला मानसिक त्रास,मनाचे हजारो प्रश्न यांना विसरायला भाग पाडतो...
त्यामुळे अलिकडे सायंकाळची फिरायला जाण्याची वेळ फारशी मी चुकवत नाही,आयुष्यात फार विशेष असे काही चालू नसल्यामुळे ती ही फार चुकत नाही.घड्याळाच्या काट्यावर सध्या माझं आयुष्य बघायचं तर तास काट्यावर चालू आहे असं समजुयात,इतकं सर्व आयुष्यात हळुवार चालू आहे.
असो जे आहे ते तूर्तच छान आहेअजून काही दिवस माझ्यासाठी तरी,कारण मनासारख्या गोष्टी नाही घडल्यातर माझ्यावर होणारा परिणाम खूप वाईट आहे.जो गेले काही दिवस अनेकदा अनुभवला,त्यामुळं आता फारसे विचार करत नाही,माझ्या आयुष्याच्या पलिकडे सुद्धा सर्व अस्थिर आहे त्यामुळं हे असावं कदाचित पण काही वेळा खूप काही चुकल्यासारखे वाटते....
तर पावलं आपल्या रोजच्या वाटेनं चालत होती,चहूकडे वाढलेली झाडे,तन यामुळे पाऊलवाट स्पष्ट अशी डोळ्यांना दिसत होती.दूरवर असलेला गाई म्हशींची रखवाली करायला म्हणून असलेल्या काळया-निळ्या झोपड्या डोळ्यात मावतील इतक्याश्या होवून दिसत होत्या,अधून मधून छोटी छोटी नाले,खडकातून पाझरणारे पाणी,खळखळ वाहणारे पाणी अन या सर्व गोष्टींना डोळ्यात साठवत माझं विचार करत चालणे चालू होते...
दूरवर डोंगरदर्याच्या रांगा,नजरेत मावतील इतक्या अंतरावर असलेल्या टेकड्या,त्यातून झऱ्यातुन,गवतातून वाट काढत माझ्यापर्यंत आलेलं वाहते पाणी अजून खूप दूरवर वाहत चालले होते.
मेंढ्यांचा कळप आपल्या विश्वात मग्न होवून गवताला फस्त करतोय,मेंढपाळ शिळ फुंकत त्यांना वळत आहे,त्याही खूप आज्ञाधारक असल्यासारखे त्यांच्या मागे मागे फिरत आहे.
स्थानिक शेतकरी त्यांची जनावरे या मोकळ्या रानात चारायला सोडता त्यामुळं,मेंढ्यांचे या रानात चरणे त्यांना योग्य वाटत नाही मग दोन-चारशे मीटर वरून त्या मेंढपाळांना झिडकारून, हातवारे करून त्यांच्या रानातुन धुडकावून लावत आहेत...
माझ्या या फिरस्तीच्या वेळेपर्यंत कुणीही फिरायला फारसं निघत नाही,त्यामुळं माझं असं निसर्गाला न्याहाळणे चालू असते.निसर्ग आपल्याला भरभरून देतो फक्त ते नजरेला न्याहाळता आलं पाहिजे अन् हे गेले काही वर्ष मला उमगल्यामुळे मला माणसांचा सहवास नकोसा वाटतो.माझ्या विश्वात रममाण राहणं,येणाऱ्या जाणाऱ्याला वाक्य दोन वाक्य ओळख आहे इतपत दाखवण्यापुरते मी संवाद करतो नंतर मग माझं विश्व अन् मी ...
रोजच्या जागी पोहचलो,दूर दूर काळे खडक असल्यामुळे मस्त बसण्यासारख्या खडकावर बसून आपलं येणारा जाणारा बघत राहायचं,निसर्ग न्याहाळत रहायचं त्याला जोडून विचार करत राहायचं,आयुष्याशी वयाची वजाबाकी,बेरीज करत राहायचं,ग्रेसच्या कविता ऐकायच्या,गालीबची शायरी ऐकायची,भिमराव पांचाळे यांच्या गझल ऐकायचं अन् अस्तित्वाच्या पुसट झालेल्या खुणांना शोधत राहायचं आपल्या आयुष्यात...
Written by,
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा