मुख्य सामग्रीवर वगळा

Letter Writing Day..! ❤️

Letter Writing Day..! ❤️

तर आज पत्रलेखन दिवस,
दिवसभर आज असंख्य पत्र वाचली,पत्रासोबतच्या अनेकांच्या आठवणी वाचल्या.अनेकांच्या पत्राला सुखाची कीनार तर अनेकांच्या पत्रात दुःखाचे कारण  घटकेसर्शी दिलासा म्हणून पत्रातुन व्यक्त होणं.कारण काहीही असो पत्र लिहायला निमित्त लागत नाही की कारणही अन् वेळही किंवा कुठल्याही नात्याचे बंधनही.
आजचा दिवस भरभरून पत्रातून व्यक्त होणाऱ्या मनांची,व्यक्तींची पत्रविषयी असलेली जवळीक,प्रेम त्यांच्या लिखाणातुन दिसुन आले...

माझ्याबाबतीत सांगायचे तर मी पत्ररुपी पत्र फार कमीच म्हणजे अगदी नगण्य असे माझ्या आयुष्यात लिहले.परंतु,पत्ररुपी अर्ज हे शाळेत असल्यापासून ते आजतागायत लिहतो आहे,पाठवतो आहे...

आता अलीकडे नोकरी संदर्भात पत्र व्यवहार बरेच वाढले आहे,आजच्या डिजिटल युगात ही अर्जरूपी पत्र ही डिजिटल झाली अन् माझा डिजिटल पत्र व्यवहार ईमेलवरती मोठ्या प्रमाणात होवू लागला,हे काही दिवसांपूर्वी एक पोस्ट मधून मी आपणास सांगितलेच.अनेक पत्ररुपी अर्ज केलेत अगदी संपूर्ण विश्वात मी हे डिजिटल पत्र पाठवले आहे,कधी जॉबसाठी तर कधी फक्त पत्राप्रती असलेलं आकर्षण...
म्हणूनच मी अलिकडे संपूर्ण विश्वात कुठेही मी ईमेल पाठवत असतो,ईमेलचा रिप्लाय तितकाच आनंद देऊन जातो जितका पाच-सहा दिवस पत्र पाठवून झाले की ते आपल्या हातात जेव्हा येते...

शालेय वयात सुट्टीचा अर्ज हेच माझं पत्र,पत्ररूपी ग्रिटींग कार्ड दिवाळीच्या सणाला,न्यू इअरसाठी अनेक मित्र-मैत्रिणींना दिले.नंतर नकळत्या वयात आलेल्या जबाबदाऱ्या अन् मग हे सगळं दुरावत गेलं,मग मात्र पत्र फक्त परीक्षेत लिहल्या गेले पण ते खूप मनापासून इतके की,अनेकवेळा माझं पत्र भर वर्गात शिक्षकांनी वाचून दाखविले...

खूपवेळा वाटायचं आपणही कुणाला पत्र लिहावे पण तेव्हा ते मला परवडणारे नव्हते,मग अनेकदा मनात येऊनही मी ते टाळत राहायचो.आजही खूपवेळा पत्र लिहायचा विचार करत असतो,सर्वकाही ठीक असूनही हल्ली पत्र लिहायला मन धजावत नाही...
 
कॉलेज वयातही सायन्सचा विद्यार्थी असल्यामुळे कधी पत्राचा संबंध आला नाही किंवा कॉलेज फक्त परीक्षेच्या दिवशीच माहीत असल्यामुळे कुणाला पत्र लिहून द्यायचीसुद्धा वेळ आली नाही.हेच योग्य वाटतं की नाही लिहली त्यावेळी पत्र तेच बरे झाले,नाही तर आज इतकं लिहायला मला शक्य नसतं...
पुढे बी.एस.सी. झालं अन् एक दिवस लायब्ररीमध्ये असताना का कुणास ठावूक काय वाटले पत्र लिहावं वाटलं,तेव्हापासून डायरीत पत्र लिहून ठेवायला लागलो.पुढे तेही कंटाळवाणे वाटायला लागलं कारण पत्र लिहण्यात तेव्हाच मज्जा जेव्हा ते कुणीतरी वाचणारे असते,नशिबाने आजवर पत्ररुपी पत्र वाचणारे कुणी जवळचे नाही,त्यामुळे नाही लिहत आता पत्र...

इतकं मात्र आहे एकदा मात्र हा पत्रांचा प्रवास अनुभवायचा आहे,जरी पत्र लिहली नसेल.पत्रांचा हा प्रवास जवळून बघायचा आहे,कारण त्याचं खूप आकर्षण खूप लहानपणापासून आहे.डिजिटल पत्रांचा प्रवास अजून काही वर्ष आयुष्यात नित्याचा असणार आहे,त्यामुळे लिहत राहायचं आहे अन् समोरच्या व्यक्तीला पत्र भेटले की आपसूक चेहऱ्यावर येणारे भाव कल्पनेत अनुभवणे चालू ठेवायचे आहे...

कुणाला इच्छा असेल तर नक्कीच प्रयत्न करा,तुमचे पत्र वाचायला आवडेल मला...

#LetterWritingDay ...!
Written by,
Bharat Sonwane .

टिप्पण्या

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

गावरहाट भटकंती..!

गावरहाट भटकंती..! आज पहाटेच लवकर शहराचं गाव सोडलं अन् काही कार्यक्रमानिमित्त माझं गाव जवळ केलं. गावात आताश्या माझा फार जीव लागत नाही. गाव, गावातली माणसं आता पूर्वीसारखी राहिली नाही. कौलाची, कुडाची शाकरलेली घरं जमीनदोस्त झाली अन् त्यांच्या जागी शहरातील ईमारतींना लाजवतील अश्या नवीन ईमारती उभ्या राहील्या. गावात आलो मायला कार्यक्रम असलेल्या ठिकाणी भाऊबंधाच्या इथे सोडलं अन् दोन-अडीच तास हातात असल्यानं पायीच गावात एकटा भटकत बसलो. दुपारच्या वेळी गावात कुणी नसतं तसं आजही कुणी नव्हतं एखाद-दुसऱ्या पारावर ओट्यावर म्हाताऱ्या बायका डाळीसाळी,गहू हरभरे निवडत बसल्या होत्या. त्यांच्याशी दहा पाच-मिनिटं गप्पा मारत बसलो, गावची जुनी खोडं मला फार ओळखत नाही. मग माझ्या आज्याचं, आज्जीचं नाव सांगितलं की ओळख पोहचती. त्यांना भेटून सावता माळ्याच्या देवळात जाऊन बसलो दुपारच्या रणरणत्या सावलीच्या आडोश्याला म्हातारी माय माऊली झोपी गेले होते. कुणी गप्पा करत बसले होते. त्यांना भेटून बोलून रामराम, श्याम श्याम केला अन् नदीच्या थडीने फिरत बसलो. शर्टाची विन केलेला, काळी बुट घातलेला कोण हा पोऱ्या म्हणून मासे पकडत असलेली शाळे...

गोष्ट आस्तेचा विषय असलेल्या भाषा,संस्कृती जतन संवर्धनाची..!

गोष्ट आस्तेचा विषय असलेल्या भाषा,संस्कृती जतन संवर्धनाची..!  काही दिवसांपूर्वी जगाच्या पाठीवर एका सभ्यतेचा,संस्कृतीचा अंत झाला "मैन ऑफ द होल" कोण होता ? काय करत होता ? कसं आयुष्य जगत होता ? त्याचं राहणीमान कसं होतं ? हे आपल्याला काही माहीत नाही. अक्षरशः त्याचं नाव काय होतं हे ही आपल्याला माहीत नव्हतं,आपणच त्याला तो खड्डे खोंदायचा म्हणून "मैन ऑफ द होल" हे नाव दिलेलं.जे त्याच्या उभ्या हयातीत त्यालाही माहीत नव्हते. २६ वर्ष तो एकटाच भटकत राहिला अॅमेझोनच्या जंगलात, अनेकदा त्यालाही त्रास देण्यात आला. परंतु जेव्हा ब्राझील सरकारला हे कळले की तो त्या जमातीतील शेवटचा माणूस उरला आहे, तेव्हा मात्र त्याला संरक्षण देण्यात आलं. तो राहत असलेला भाग संरक्षित क्षेत्र म्हणून संरक्षित करण्यात आला. त्याच्या जाती-जमातीतील तो शेवटचा व्यक्ती ज्याला "जगातला सर्वात एकटं राहणारा माणूस" म्हणून ओळखल्या जात असे. २३ ऑगस्टला ब्राझीलमध्ये त्याचे निधन झाले. ब्राझीलच्या जंगलात गेली २६ वर्ष तो एकटा वेगवेगळ्या ठिकाणी राहत होता. अखेर २३ ऑगस्ट रोजी पालापाचोळ्यापासून बनवलेल्या त्याच्य...

Gautala Wildlife Sanctuary आणि बरच काही..!

Gautala Wildlife Sanctuary आणि बरच काही..! खास संपूर्ण महाराष्ट्रातील अनेक पर्यटकांच्या आग्रहास्तव कन्नड तालुक्यातील पर्यटन स्थळांची एकत्रित संपूर्ण माहिती देण्याच्या विनंतीस मान देऊन हा कन्नड तालुक्यातील गौताळा अभयारण्य,कन्नड शहर,अंबाडी प्रकल्प,कालीमठ येथील कालिका माता मंदिर,पितळखोरा लेणी,पाटणा देवी मंदिर,सुरपळा डोंगररांगा,कन्नड चाळीसगाव घाट परिसर या आणि इत्यादी सर्व पर्यटन स्थळांची माहिती एकाच लेखात संकलीत करून देण्याचा प्रयत्न केला आहे..!   औरंगाबादपासून ७५ कि.मी अंतरावर असलेले गौताळा अभयारण्य कन्नड तालुक्यात येते.आपण पावसाळ्यात निसर्गसहलीसाठी,ट्रेकिंगसाठी आवर्जून भेट द्यावं असंच हे अभयारण्य. डोंगरदऱ्यांच्या कपारी,खाणीतून वाट काढत उंचावरुन कोसळणारे धबधबे,पुढे त्याच धबधब्याचे होणारे चंदन नाल्यासारख्या नाल्यात होणारे रूपांतर.उंचच उंच हिरवीगार वनराईने नटलेली डोंगरे डोळ्याचे पारणं फेडतात.पावसाळा लागला की पर्यटनासाठी पर्यटक वर्ग मोठ्या प्रमाणात गौताळा अभयारण्याला भेट द्यायला दरवर्षी येत असतो. आपणही या ठिकाणी एकदा येऊन या ठिकाणाला भेट द्यावी,जेणेकरून निसर्गाने दिलेलं सर्वस...