कधीतरी ऑफीसमध्ये भरदुपारी डोळे लागतात, तेव्हा असे वाटते की नाही आता रेस्टरूम मध्ये जाऊन झोपून रहावं.....
हो होत असं कधीतरी,पण दुपारचं झोपणं हे रात्रीच्या झोपण्यासारखे नसतच विचारांचं काहूर इथे मानगुटीवर स्वार असत.मग काय अनेक प्रश्न असतात....
प्रॉजेक्ट पुर्ण होईल का ? तो पसंद पडेल का ? कंपनीला माझ्यामुळे फायदा/नुकसान होईल का ? असे अनेक अनेक प्रश्न.काम चालुच असतं अन् मग काय....
दुपारची झोप असते ती मात्र विचार रात्रीचेही येऊन जातात डोक्यात,तुझा भास होऊन जातो अनेकदा पण कल्पनेतला स्पर्श कल्पनेतच राहून जातो....
रात्रीच्या प्रहरी टेरेसच्या पन्हाळातुन बाईकच्या सिट कव्हरवर पडणाऱ्या पाण्याचा तो आवाज, मग संथ संथ शांत झालेली ती त्याची कमी.अन् फक्त त्या पडणाऱ्या धारे पेक्षा स्पष्ट ऐकू येतो तो टप टप पडणारा पाण्याच्या थेंबांचा आवाज....
सोबत पेट्रोलचा नाॅक चालु राहुन गेल्यामुळे वाऱ्याच्या झुळके सोबत येऊन जाणारा तो सुवास,डोकं पार सुन्न सुन्न होऊन जातं.मग ऐकू येते मध्येच घड्याळाच्या काट्यांची लगबग एकमेकांच्या पुढे जाण्याची....
यांना रोजचं माहीत असुन देखील का हे वेड्यासारखे फिरत असतील ? का कुणास ठाऊक ? शेवट तिघेही एकाच ठिकाणी येऊन थांबणार आहेना,पण असो यांना कोण समजवणार जेव्हा आपल्या सारखे सजीव माणसे रोज रोज काही कारण नसतांना ऑफिसला येतात....
आता या विधानावरून वाद घालण्यापेक्षा मीच सांगतो,खरच आपण पण त्या घड्याळाच्या काट्यासारखे जीवन मरणाचा शर्यतीत इतकी हरवलो आहे की पुढे जाण्याची आस ही ऑफिसमध्ये ही स्वस्थ बसू देत नाहीये....
विचारांचे काहूर अन् हरवलेलं जगण्यातलं शहाणपण सोडलंय आपण,मागेच सकाळी येतांना जेव्हा त्या उड्डाणपुलावरून बाईक थांबुन खाली खालचे लोक अन् जगण्यासाठी चालेली त्यांची स्पर्धा बघितली बस्स तिथेच हे अन् मी सगळ हरलो आहे....
एक वेळ वाटत होत की टाय, सूट-बूट, शर्टिंग केलेला मी बसून राहिलो या पुलाच्या कठड्यावर व शोधत राहिलो या शहरात सुख,चैन भेटंल का मला ? पण माझं मन यालाही तयार नसतं....
का तर... त्याला हाव असते रात्रीच्या झोपेची अन् भीती असते झोपेआधी विचारल्या जाणाऱ्या मनातल्या अन् जबाबदाऱ्यांच्या प्रश्नाची,नाही मग काही शक्य....
साठवुन घेतो त्या उड्डाणपुला खालच्या दुनियेला अन् हल्ली यांत्रिकीकरण इतकं झालं आहे की, फक्त सेल्फ मारून तो निघून जातो विचारांना मनातल्या....
कधीतरी ऑफिसमधून केबिनच्या पलिकडले दृश्य मनात घर करत बसलो असतो,पण इथेही सर्व विचारांनीच गस्त घातली आहे,मग तो पडदा हटवून सावरून घेतो डोळ्यातील आसवांना....
अनेक प्रश्नांना ज्यांची उत्तरे सकाळपासून शोधत असतो ती नाहीच भेटत,पण मनाला अन् समोर ठेवलेल्या त्या माझ्यावरच्या कंट्रोलरला हे कसे कळणार नाही का ?
मग काय बस काम काम अन् काम घड्याळाच्या काट्यांची बेरीज जुळून आली की पुन्हा तेच सर्व सावरायचे स्वताला,आवरायचं विचारांना अन् स्वतंत्र होयच पुन्हा कैद होण्यासाठी....
#हरवलेले_अनेक_प्रश्न_अनेक_उत्तरं_भटकताय_वणवण_करत....
Written by,
®Bharat.L.Sonawane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा