Writing from a blank mind..!

अस्वस्थ मनाचे गुज...! अस्वस्थ मनाला घेऊन मी जगायचो, ओंजळीत सुखाचे सुटे दोन क्षण घेऊन त्यातच मी रमायचो...! त्या दोन क्षणांच्या जगण्यात रमने न जमले मला,धुसर झालेल्या जीवनात मी माझं आयुष्य शोधायचो...! बंदीस्त झालेल्या भावनांना     मुक्त करण्यासाठीचा प्रवास माझा,अव्यक्त विचारांना व्यक्त करण्यासाठी मी भटकायचो...! प्रवास माझ्या सोबतीने हरवलेल्या सुखाचा, दुःखात मात्र मी हल्ली खोटे सुख अनुभवत जगायचो...! डोळ्यात दिसे झळ पांघरलेल्या निराशेची, उसने आवसान आणत मात्र मी जगण्याच्या स्पर्धेत कीत्येकदा हरायचो...! तिमिरातुनी तेजाकडे रोजचा प्रवास माझा,जगण्यासाठी रोज थोडा थोडा मात्र मी मरायचो...! अस्वस्थ मनाला घेऊन मी जगायचो, ओंजळीत सुखाचे सुटे दोन क्षण घेऊन त्यातच मी रमायचो...! भारत लक्ष्मन सोनवणे, (सौमित्र).

कधीतरी अश्यावेळी त्या धरणाच्या पाळेवर जाऊन बसून राहावं वाटते एकटं..! एकटं..! काही करायचं नाहीये फक्त एकटक त्या नितळ पाण्यात,सोबत जगण्यासाठी दूरवर चालेली त्या नावड्याची अन् त्याच्या नावेची धडपड बघत बसायची आहे.... समोर पाणी असून सुद्धा शरीर घामाने ओल झालं आहे,पण तरीही पाण्यात पाय टाकून बसायचं नाहीये.मनातच मनातील असंख्य विचारांचा चालेला खेळ अनुभवत बसायचा आहे खुप वेळ... कित्येकदा रडू वाटत असते,अश्रू डोळ्यात येऊन पापण्याआड ते विस्फारलेले आहेत.कधीतरी त्या धरणातील पाण्याच्या येणाऱ्या संथ लाठेप्रमाणे गालाला स्पर्श करुन,ते जमिनीत विलीन होतील नाहीतर गालावरच सुखून जातील...सोबतीला थंडपणाची जाणीव शरीराला देऊन स्वतः सोखावतील की काय,काय माहीत.... दोन प्रश्नांची उत्तरे इथे भेटतील,राहीलेल्या प्रश्नांना सोबत घेऊन हा प्रवास धरण पाळेवरून,त्या धरणात जाणाऱ्या पुलाच्या दिशेनं करायचा आहे... इथे एक प्रश्न कायमचा सुटेल,मागे अनेक प्रश्न कायमची तशीच सोडून पुन्हा कधीच ज्यांची उत्तरे शोधली जाणार नाही.कींवा नाही होणार अट्टहास त्या प्रश्नांना सोडविण्यासाठीचा कधीच... कधीतरी असे वाटते की शरीरा बरोबर हे...

कधी कधी अनेक विचारांचे काहूर मनात येऊन जाते... मन जुळून येतं पण,बोलणं असह्य वाटू लागते.तुझ्याबद्दल मनात चांगले विचार आहे,पण त्या Positive Vibes दिसून येत नाही.मन कागदांवर चार गोष्टी व्यक्त करून मोकळं होतं,पण जेव्हा ते आत्मसात करायची वेळ येतेना ते करता येत नाही... रडू येतं पण आसवांच डोळ्यांतून येणं होत नाही,कधीतरी विचारांचा बांध फुटला अन डोळे अश्रूंपासून वेगळेही झाले,तरी उशी ओली होत नाही.तुझ्यासाठी मनातले विचार ओठांवर येणं,पण तिथंच त्यांचं घुटमळत सांजेच्या प्रहरी अस्ताला जाणाऱ्या सूर्यासोबत अस्ताला जाणं...किती अस्वस्थपणाचे बोलके मुखवटे घेऊन जगत असतो नाही का आपण..? कॉल आला आहे,रिसिव्ह करूनही फक्त बोलणं ऐकत राहणं.कधीतरी खूपच मनातील भावना हळव्या झाल्या तर,टेक्स्ट मॅसेज टाईप करणं,इथेही स्पॅस देतांनाची तडजोड बॅकस्पेसमध्ये बदलून जाणं.इतकी तडजोड सहन करून मॅसेज पाठवनं आणी तो, seen होऊनही प्रतिउत्तर न येणं... हे सगळ मनाला हळवे करून आशेवर जगते ठेवण्याचे खेळ आहे.... अलीकडे जसे बोटे मोबाईल स्क्रीनला स्क्रोल करत राहतात,तसेच आॅफीसमधल्या विंडोग्रिलची काच,त्या बर्फी कलरच्या पडद्या पलीकडचं नि...

हल्ली तू त्या चार-दोन कविता लिहून कवीपण मिरवतोस हे मला सहन नाही होत रे,म्हणजे कवीपण वाईट नाहीये रे... पण...कवी ग्रेस,कुसुमाग्रज,गालिब सारेच कवी/शायर यांच्यासारखा कणखर नाहीये रे तू मनाने, तू खूप हळवा आहेस.... मी कित्येकदा बघितलं आहे तुला,तुझ्या कविता तू व्यक्त करत असतोस त्यावेळी,तू कवितांचा न राहता आठवणींचा होऊन जातोस...आतल्या आत खचत,हळवा बनून पोखरत राहतो दुःखाला... तेव्हा तू नाहीये का कवी नाही होयचं,मलाही आवडेल तुझ्या हाताने शब्दांची झालर घालून,सजवून पानांवर माझ्या तुझं लेखकपण व्यक्त करणं.... तू हळवा आहेस तेच मनाचं हळवपण कागदात कैद करत चल,मला शब्दांच्या आधारे तुझ्या प्रेमात पडू देत चल...जेव्हा मी एक समग्र पुस्तक झालो असेलनं,तेव्हा तू त्या तुझ्या आतल्या हळव्या मनास हरवून एक कणखर लेखक झाला असशील.... त्यावेळी मात्र तुझे कवीपण तुला भेट देईल मी,कधीतरी तुझ्या त्याच चार-दोन कविता ऐकण्यासाठी.कारण कविच्या कणखर मनाची सुंदरता एक हळवा लेखक होण्यासाठी गरजेची असते... #एक_हळवं_मन_तुझ्या_आतलं_मी_पाहीलेलं... #पुस्तक_मन... Written by, Bharat Sonwane....

मी वाहत राहीलो वाहणाऱ्या दिशेला वाहनेच नशिबी माझ्या, दोन थडीवर मांडलेला डाव माझा मी त्यात मलाच शोधत राहिलो...! अस्वस्थ मनाच्या लहरी स्वप्नांना स्वस्थपणे वाहू देईनात, वा...

मी वाहत राहीलो वाहणाऱ्या दिशेला वाहनेच नशिबी माझ्या, दोन थडीवर मांडलेला डाव माझा मी त्यात मलाच शोधत राहिलो...! अस्वस्थ मनाच्या लहरी स्वप्नांना स्वस्थपणे वाहू देईनात, वाहण्यात माझ्या काय अर्थ तो मलाच का लहरीत त्या घेईनात... वाहताना शितल पाण्यात दुःख आसवांचे झरे माझ्या आहे, कधीतरी मीच जगण्याच्या इर्षने वाहण्याचा सराव त्यात करून पाहे...! वाहून जाणे अन वाहवून घेणे प्रवास मजला उमगला नाही निराशेच्या गर्तेत हरवून गेले जीवन, प्रवास दुःखाचा करता प्रवास सुखाचा तो कळला नाही...! मी वाहत राहिलो वाहण्याचाच प्रवास माझा मी करत राहिलो,दुःख अनावर झाली अन् अश्रूंना मोकळी वाट करून देत राहिलो...! दोन क्षणांची काय ती सुखाची जिंदगी सारेच आयुष्य तिला मी शोधत राहिलो,दुःखात बुडाला सारा सागर मी मात्र नदीतच वाहत राहिलो...! उमगला ना प्रवास सूखाचा,दुखास मी कवटाळत राहिलो सोबतीला,नावेत सुखाच्या मी दुःखाच्या सागरात अनादीत वाहत राहिलो...! मी वाहत राहीलो वाहणाऱ्या दिशेला वाहनेच नशिबी माझ्या, दोन थडीवर मांडलेला डाव माझा मी त्यात मलाच शोधत राहिलो...!   -भारत लक्ष्मन सोनवणे.

उरल्या दोन घटकांच्या सुखाचा हिशेब आहे तो, मी मांडत नाही हल्ली दोन सुखाच्या घटकांचा हिशोब तो..! कधीतरी भर उन्हात पाय भाजून निघायचे पण,बकरीच्या पिलाला पाणी पाजण्याचा दोन आनंदी घटकांचा हिसेब आहे तो..! कधीतरी अनवाणी चालणाऱ्या म्हातारीला वाट सरुस्तोवर दिलेल्या,वाहनांचा दोन घटकांचा हीशेब आहे तो..! कधीतरी भरल्या देवळात माझ्या रिकाम्या झोळीला घेऊन,देवासमोर भिक मांगतांनाचा दोन घटकांचा हिशेब आहे तो..! कधीतरी सांजवेळी देव्हाऱ्यात दिवा लावताना, वातीच्या जळण्याचा दोन घटकांचा हीशेब आहे तो..! रितेपणाच्या ओंजळीत कल्पनेतील पडणाय्रा गुलमोहरांच्या फुलांच्या,आनंदी क्षणांचा दोन घटकांचा हिशेब आहे तो..! कधीतरी आईच्या पायाशी वंदन करण्या झुकता, तेहतीस कोटी देव दिसतात, तेव्हा त्या दोन घटकांचा हिशेब आहे तो..! अन् अन् शेवट आठवणीत बापाच्या आसवांच्या फुटलेल्या बांधास सावरतांनाचा त्या दोन घटकांचा हिशेब आहे तो..! उरल्या दोन घटकांच्या सुखाचा हिशेब आहे तो, मी मांडत नाही हल्ली दोन सुखाच्या घटकांचा हिशोब तो..! नांव:भारत लक्ष्मन सोनवणे,(सौमित्र). Email:bs7880544@gmail.com मु.पो:कन्नड जि:औरंगाबाद....

भर उन्हात सलम्या त्याच्या बकऱ्या घेऊन,धुळीनं माखलेल्या रस्त्यानी बकऱ्या हुडकत,हुडकत चालतोय....पुढं बकऱ्या,सलम्या मागे मी सलम्याच्या चायना मोबाईलचं गाणं चालू आहे, "तुंम ...

दोन ओळी मी लिहून पुन्हा खोडल्या आहे, बाकी तू समजून घे काय ते लिहले आहे..! बंद खिडकीच्या पल्ल्याड छटा तुझी मी मलाच सावरत आहे, इश्यारे खुले पापण्यांचे तू या नयनांना आता करू नको...

कधी कधी मी पण त्या शुन्यासारखाच होऊन जातो इतरांच्या आयुष्यात. ज्याप्रमाणे शुन्याला कुठलेही महत्त्व नाहीये,तसेच मलाही नाहीये कुठलेच महत्त्व,त्यामुळे असे वाटते की एकांत व आयुष्यातील सरत जाणारा प्रत्येक एक एक क्षण माझ्या स्वतःसाठी मी जगावा.... कधीतरी अश्या ठीकाणी निघून जावे विचारांनी,हो फक्त विचारांनीच कारण काय होत,मी शरीराने गेलो की शब्दांचा कींवा त्या स्थळाचा न राहता आठवणींचा व कल्पनेतील त्या आठवण येणाऱ्या व्यक्तीचा होऊन जातो... हल्ली हे मन अन् मी विचाराने भटकत असतो कधीतरी त्या खदानीच्या कपारीत,शोधत असतो कोरदार ती काळे दगडं जी माझीच आकृती त्या खदानीच्य सरळ सुट दगडावर कोरण्यासाठी कामं येतात.... अलीकडे त्या खदानीतील डबक्यात साचलेल्या पाण्यात राहणारे ते बेडूक माझ्यापेक्षा किती सुखी आहे,हे मला मी तिथे शरीराने बसलेलो असलो की टून-टुन पाण्यात उड्या मारत ते बेडूक दाखवत असतात.मला याचा खूप त्रास होतो म्हणजे हे सगळं कसं आहेना की,लोक बोलतात की मानव जन्म सुखाचा आहे पण इथं सारीच प्रश्न आहे ज्याला आपल्याला उत्तर शोधत राहायचे आहे आयुष्याच्या शेवटपर्यंत.... असेच कधीतरी माझे मन मला त्या ...

एक भाषा संपणे म्हणजे या जगातून एका मुळ संस्कृतीचा नामशेष होणे होय.हे खरच खूप वाईट आणखी यावर अभ्यास,विचार करण्यासारखे आहे..... काही दिवसांपूर्वी एका भाषेचा मृत्यू झाला म्हणजेच तीचं अस्तित्व या जगातून समुळ नष्ट झाले,या विषयवार एक लेख लिहला होता परंतु त्या लिखाणातून मला मनाला संतुष्टी वाटले नाही म्हणुन आज पुन्हा हा एक लेख.... कारण एक भाषा संपणे म्हणजे जगाच्या पाठीवर झालेली ही एक खूप मोठी हानी आहे,जी कधीही न भरून निघणारी असेल.जगाच्या या नकाशावर अनेक जवळ-जवळ तेवीसशे भाषा बोलल्या जातात,म्हणजे तेवीसशे प्रकारच्या विविध भाषा,संस्कृती या जगात वापरल्या जातात.... म्हणजेच एका शब्दाला पर्यायी तेवीसशे शब्द आपल्याला भेटतात,आज अनेक भाषा संपुष्टात येण्याच्या मार्गावर आहे...काही भाषा तर शेवटचा श्वास घेत आहेत,हो श्वासच कारण अजूनही या भाषांची या तंत्रज्ञानाच्या युगात कोठेही लिखित स्वरूपात जपवणूक केली गेली नाहीये,कदाचित त्याची दखलही घेतली गेली नाहीये.... एक भाषा संपते म्हणजे तिचा इतिहास पूर्णपणे संपला जातो,इतिहास संपणे म्हणजे आपल्या पुढील पिढीला आपण काही महत्त्वाच्या गोष्टी ज्या फक्त त्या भाषेत...

प्रवास... अन् मग, छेडल्यातारा आठवणींच्या, झंकारलीत तालावरती ह्रदय स्पंदने... स्पर्श कल्पनेतला होताच ओठास,अलवार झाला प्रवास ह्रदयी स्पंदनांचा... पापण्यांचा झाला एकदा झुकण्याशी करार,नयनांनी कल्पनेत दृष्टी आड लपवत मिठीत येणे... स्विकार झाला अव्यक्त मिलनरूपी प्रेमाचा,वाढला श्र्वास ह्रदयाच्या व्यक्त समीप तु येता... मावळली सांज ढळता सुर्य अस्थाने प्रवास मिलनाचा संपला वास्तव होता जगण्याने... -भारत लक्ष्मन सोनवणे (सौमित्र).

तब्बल चार वर्षांपूर्वी पाठवलेला मॅसेज काही दिवसांपूर्वी seen झालेला होता,मॅसेज पाठवणं व मेसेज बघणं यातला वेळ बघितला तर खरच सांगु अलीकडे खूप गोष्टी बदलल्या आहे.... तेव्हा फक्त मर्यादित विचार होते,अलीकडच्या काळात त्यांना भविष्यातील स्वप्नांचे डोहाळे लागले आहे.... माझं अन् भविष्य...काय भविष्य आहे ? सारा अंधारच तर दिसतो भिंतीवर तुझ्या.तू ना...हो मीच हरवला आहे चिंतेच्या काळोखात तुझ्या मनात मोजकेच विचार आहे फक्त.... करियर,लेखन,वाचन,कधीतरी मुड बदलेला असला की मग ती आठवते तुला,ऐकल होतं मन बोलतं ते खरे असते.... होनं तर ऐक मग,मी खरच बोलतो आहे या पलिकडे नाहीये ओळख तुला जगाची.... ती नाही आवरत तुला,मी तिला दिलेल्या बर्थडेच्या शुभेच्या तिने पाळल्या आहे. यशाची उत्कर्षाची,शिखरे ती सर करत आहे,तुला कसला इतका आव तिने तुझा मॅसेज बघावा,इतकं होऊनही तिने तुझी विचारपूस करावी,तुझा Attitude इथेही आड यावा इतकेच सांगेल,सावर स्वत:ला मी मन आहे तुझं फक्त.... अरे हो खरे आहे,पण माणूस कसा असतो नाही का मॅसेज seen होऊनही बोलत नाही. एकतर असे आहे की,सध्या मी विचारांमध्ये दिवसाची रात्र करतो,रात्रीचा दिवस क...

आयुष्यात सर्वाधिक गोष्टी कोणाशी शेअर केल्या असतील तर त्या फक्त माझ्या डायरीशी.म्हणजे डायरीने मला जगायला शिकवलं,लिहायला शिकवलं अन सर्वात महत्त्वाचं डायरीने एकांताव...

आयुष्याच्या शेवटच्या घटका मोजत असताना जेव्हा समोरच्या व्यक्तीवर प्रेम होते,ते व्यक्त करायची वेळ येतेना करून टाकावं ते व्यक्त...‌. आता हे काय नवीन तुझं.... तुझे काहीतरी वेगळ...

#गाव_हरवलेली_माणसं... घ्या आवराया म्हणतो मी आता जगण्यासाठी इथे काही उरले नाही, झालाच जीव पुन्हा जीवावर उधार इथे आता, मयतावर जाळण्या लाकडेही इथे आता उरले नाही...! ठरलो आहे मी खर...

सकाळचे नऊ वाजले होते,काही कामधंदे नसल्यानं झोपलो होतो अजुन,तितक्यात मायना हाक दिली. "अंय लेका उठ की...आज गावात राशन आलंया...." अन् या यळेला म्हणे, गहू,साखर,राकेल,पामतेलाचं पाकी...