औद्योगिक वसाहतीत भटकत असलेला मी भटक्या..!
अलीकडे पहाटेची उन्हं अंगावर यायला लागली आहे काहीच करावेसे वाटत नाही,हातपाय गळून जातात.फक्त मनसोक्त झोपून रहावं,नाहीतर पुस्तकं वाचत निपचित पडून राहावं असं वाटतं.कधी तंद्री लागलीच तर हातात पेन घेऊन किंवा ब्लॉगवर काहीतरी टाईप करत बसावे वाटते,या दिवसातली सकाळ खूप कंटाळवाणी,उदास वाटणारी अन् काहीही करायला नकोसं वाटणारी असते..!
पण काही दिवसांना पर्याय नसतो,मग अंगातला आळस झटकून पुढच्या कामाला लागावेच लागते.इतकं सर्व असूनही माझ्या मनात जेव्हा औद्योगिक वसाहतीत भटकंती करायला जायचं आहे हा विचार मनात आला की मी लगेच तयार होवून औद्योगिक वसाहतीच्या भरदुपारी काहिलीच्या ऊन्हात,सूनसान वाटणाऱ्या वाटांना भटकंती करायला निघून जातो..!
मला या वाटांशी का इतका लगाव आहे किंवा का मला इतकी जवळीक त्यांच्याबद्दल वाटते हे मला आजवर कळले नाहीये.काहीही साध्य करायचं नसतांना फक्त भटकंती करायची म्हणून कित्येक दिवस मी या अवाढव्य शहराच्या सभोवताली असलेल्या औद्योगिक वसाहतीत पायीपायी भटकंती करत आडमार्गे भटकत राहिलो आहे..!
उन्हाळ्याच्या या दिवसात असच वाळलेल्या,भुरक्या पांढऱ्याफट्ट पडलेल्या रानात हिंडायला मला खूप आवडतं,अश्यावेळी डोक्यातून घरंगळत येणाऱ्या घामांचे ओघळ घामेजलेल्या हातांनी टिपायला खूप आवडते.दीड किलो असलेल्या सेफ्टी बुटात घातलेल्या सोक्सच्या आत घामाने होणाऱ्या चिखलाला अनुभवायला आवडते..!
इकडं भटकायला आलं की आपली दुःखे आपली न राहता ती इतरांची होतात अन् इतरांची दुःख आपली होतात.इथे त्रासलेल्या माणसांच्या नजरा आपल्याला खुणावू लागतात अन् आपल्यातला माणूस जागा होतो.इतरांची दुःखे आपली वाटायला लागतात अन् आपण विचाराने अधिकच परिपक्व होत जातो,त्यामुळे महिना-पंधरा दिवस झाले की मी असं भटकून येतो पाच-सहा तास..!
औद्योगिक वसाहतीत बावीस-पंचवीस वर्षांची माझ्या वयातली भंगार वेचनारी मुलं मला दिसली की मी दिवसभर त्यांच्यामागे भटकत असतो.त्यांचं जीवन,त्यांच्या जगण्यातले अवघडलेपण अनुभवत असतो.दिवसभर भंगार,जुनाट,बंद पडलेल्या कंपन्यांच्या आवारात ही पोरं जवळपास भटकत असतात.पायात असलेली सिल्पर चप्पल,विस्कटलेले केसं,उन्हातान्हात भटकून-भटकून पार काळीठीक्कूर पडलेली असतात.त्यांच्याकडे बघून अस्वस्थ व्हायला होतं,ऐन उमेदीच्या वयात आपण काय करतो आहे असा प्रश्न त्यांना बघून मला पडतो..!
उन्हातान्हात भटकत रहायचं जुन्या बंद पडलेल्या कंपन्या बघत,त्यांना बघितलं,त्यांच्या मोडकळीस आलेल्या ईमारती बघितल्या की आपसूकच त्यांचा भविष्यकाळ अन् त्या काळाच्या पुसट झालेल्या खुणा त्या भिंतीवरील ओघळांवरून दिसून येतात..!
कुठे क्षणभराचा गारवा अनुभवयाला येतो पण या गारव्यात पुढे कंपनी बंद पडून बरबाद झालेली ती पिढी तिचा वाईट काळ आठवतो अन् जशी औद्योगिक वसाहतीत यंत्रांची घडघड ऐकायला येते तशी हृदयाची स्पंदने मग स्पष्टच या गारव्यात ऐकायला येतात अन् पुन्हा एक ओघळ घरंगळत मानेवरून बंद पडलेल्या कंपनीच्या आवारात मातीमोल मातीचा होतो जशी ती पिढी अवघे आयुष्य सोसत मातीमोल मातीची होत गेलेली असते..!
बराचवेळ भटकून झालं की एखाद्या चालू असलेल्या विदेशी कंपनीच्या गेटवर येऊन तिच्या गेटजवळ बांधलेल्या कठड्यावर येऊन बसतो,जिथं दर दोन-तीन घंटे झाले की पाण्याचा फवारा आणून नळीने सडा मारला जातो.मग तिथं जरावेळ बसून गारवा अनुभवत रहायचं पण इथेही आमच्या नशिबी बसणं लिहलेले नसते,सेक्युरिटी गार्ड बाबा धावतच येतो हकलवून लावतो मग उसने हसू घेऊन तिथून काढता पाय घेतला की निघायचं डांबरी सूंनसांन रस्त्याला..!
एखादी नाश्ता करायची खानावळ दिसली की मळकटलेल्या चड्डीच्या खिशातून दहाची चिल्लर काढायची अन् वडापाव घेऊन खात बसायचं बाकड्यावर.तिथं बसणंही आमच्या नशिबी कुठं,लोकं हकलवून लावतात साले..!
दुनियादारी शिकवते ही औद्योगिक वसाहत त्यामुळे असं भटकून घेतो कधी कधी..!
Written by,
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा