आयुष्याची वाटचाल..!
आयुष्याला घेऊन जेव्हा विचार करतो तेव्हा मला खूप स्पष्ट अशी एकच गोष्ट वाटते की,जिथं कुठल्याही शक्यता,उद्याचा विचार केला जात नसेल म्हणजे हे फक्त माझ्या नजरेतून.आयुष्यात आयुष्याच्या उत्तरार्धात किंवा आयुष्यभर तुला काय करायला आवडेल..? असा प्रश्न मला कुणी विचारला की मी खूप सहज सांगून जातो की मला फक्त चालत रहायला आवडेल..!
होय मला फक्त चालायला आवडेल,मग त्या चालण्यासाठी नसेल कुठला उद्देश किंवा काहीतरी साध्य करायचं आहे म्हणून माझं चालणं.कारण फक्त मिळेल त्या रस्त्यानं भटकण्यात अन् रोज आपल्याच विश्वात आपल्याला नव्याने बघायला भेटणाऱ्या ठिकाणांना,निसर्गाला अनुभवण्यात जे सुख आहे ते आपल्या रोजच्या धकाधकीच्या जीवनात नाही..!
आजही ठरवून माझं ओळखीच्या प्रदेशात पाच सात किमी रोजचं चालणं होतं पण रोजचा हा ओळखीचा प्रदेशसुद्धा मला नियमित रोज नव्याने भेटत असतो.निसर्गाला आपण जवळ केलं अन् निसर्गाच्या सान्निध्यात राहून रोजच रोजच्याप्रमाणे त्यात होणारे छोटे छोटे बदल बघितले की आयुष्याला घेऊन आपण काही अपेक्षांसाठी खूप काही मिस करतोय असं वाटायला लागतं..!
खूपवेळा निसर्गाच्या सान्निध्यात राहून डोळ्यांना सामोरी दिसणाऱ्या वाटाशी बोलायचं,पायाशी लोळण घेणाऱ्या मातीशी बोलायचं,कधीतरी जमिनीशी बोलत बोलत तिच्यावर उगलेल्या अन् आपल्या आयुष्याचा शेवट मोजणाऱ्या,सुकलेल्या तृणास बोलायचं,छोटे छोटे फुलं त्यांचं काही महिन्यांचं आयुष्य जे निर्व्याज,कुठलीही अपेक्षा न करता जगणं हे खूप सुंदर आहे..!
जे आपण डोळ्यांनी अन् मनाला त्यांच्याकडे बघण्याची,परखण्याची नजर लाभली की बघत बसायचं,संवाद करत राहायचं त्यांच्याशी..!
वाटेला लागून असलेली आपला शेवटचा काळ मोजत असलेली बोडकी बाभूळ दिसली की तिच्या कृश झालेल्या फांद्यावर एकदा प्रेमानं हात फिरविण्यात जे सुख लाभते,मऊ हाताला तिचा जो अनुभवी,रापलेला स्पर्श होतो त्यावेळी कित्येक दशकांचा इतिहास ती तिच्या माध्यमातून आपल्याला सांगू बघत असते..!
कधीतरी काटेरी धोत्रा अन् त्याच्याशी खेळत असलेल्या त्याच्या पिवळ्या रंगाच्या फुलांशी स्पर्शाची भाषा करून बोलतं व्हायचं,त्याच्या काटेरी विश्वात अलवार,हळुवार जपलेलं मऊपण खूप सहज अनुभवायला मिळते अश्यावेळी.कधीतरी करवंदाच्या जाळ्यांशी बोलायचं त्यांचं हिरवेपण अन् काट्यांचा बोचणारा स्पर्श आपल्याला आयुष्यातील अनेक गणितं सोडवायला भाग पाडतो..!
त्यामुळं आयुष्यभर किंवा आयुष्याच्या उत्तरार्धात फक्त चालत राहायचं,निसर्गाला जवळ केलं की निसर्ग आपल्याला त्याच्याजवळ करतो अन् मग त्याच्या आत लपलेली असंख्य गुपिते ती आपल्या समोर उघडी करतो.निसर्ग आपल्याला भरभरून देतो फक्त त्याला पात्र आपली कुवत हवी अन् हे पात्र असणं इतकं सहज नसतं,त्यासाठी आयुष्यातील अनेक गोष्टींचा त्याग आपल्याला करावा लागतो..!
निसर्गाच्या सान्निध्यात चालत राहिले,भटकत राहिले की आयुष्याला घेऊन केलेल्या अपेक्षांचा आलेख ओझरता होवू लागतो,शून्यातसुद्धा आपण मग समाधानी अन् एक उंचीवरचे आयुष्य जगत असतो.मग निसर्गातील दगड,धोंड्यांची निसर्गाने निर्माण केलेली भाषा आपल्याला उमगायला लागते.नदीचं वाहते पाणी आपल्याशी संवाद करू लागते,कधीतरी आयुष्याला घेऊन अजूनही आपण काही अपेक्षा करतो का..? हा ही प्रश्न मग ते आपल्याला करू लागते,जेव्हा याचं उत्तर मनालाच नाही असं येतं तेव्हा आयुष्याला घेऊन आपण यशस्वी झालेलो असतो...!
Written by,
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा