गावरहाटी..!
नेहमीप्रमाणे खूप दिवसांनी पहाटेच्या गारव्यात बापाचं गाव जवळ करायचं,रोजची शहराची झालेली सवय आणि क्युबिकल्सच्या दूनियेपासून काही तासांची सुटका किंवा मनाला पडलेल्या असंख्य प्रश्नांना उत्तरे शोधायची आहे म्हणून मग बापाच्या गावाला जवळ करणं होतं..!
गावाला आलं की मनसोक्त भटकणं होतं,गावाची ओढ अलीकडे फारशी जाणवत नाही पण आठ-दहा दिवस झाले की शिवनामायची आठवण येते.तिच्या तिरावर असलेल्या हेमाडपंती संगमेश्र्वर बोलावतो आहे असे भास होतात.मग कधी एकदा जावून त्याच्या प्रांगणात मला पडलेल्या प्रश्नांची उत्तरं सोडवतो असे होते,कारण काही प्रश्नांची उत्तरे हेमाडपंती संगमेश्र्वराच्या प्रांगणात ध्यानस्थ बसले की मगच सुटतात..!
पहाटे आठच्या सुमाराला गावाला आलं की मग नदीच्या तीरावर चालत राहायचं,थंडीचे दिवस असल्यानं शिवनामायच्या वाहत्या पाण्यावर वाफ तरंगत असताना डोळ्यांना नजरी पडत आहे.रात्रीच्या सोसाट्याच्या वाऱ्याने वाटेवर गुलमोहराच्या फुलांचा पडलेला सडा अन् डोईवर गुलमोहराचा मंडप,नदीच्या तीरावर बोडक्या झालेल्या बाभळी हिरवाईने नटलेल्या आहे,पिवळ्या फुलांचा होत असलेला डोईवर वर्षाव,रानमोगऱ्याचा वाटेनं येणार सुगंध अन् निवांत वाहणारे पाणी,जलक्रीडा करणारे बदके,बगळे बघत चालत राहायचं..!
हेमाडपंती संगमेश्र्वराचं देऊळ जवळ आलं की,नदीच्या थडीला बांधलेल्या पायऱ्यांवर बसून नदीत तळ पाय बुडवून न्याहाळत राहायचं.जोवर पहाटेची थंडी अंगातून जात नाही अन् कोवळे ऊन अंगावर येत नाही तोवर,टिपत राहायचं डोळ्यांनी शिवनामायच्या वाहत्या पाण्यातील हालचालींना,झाडांच्या सावल्याना,अंदाज बांधत रहायचे आयुष्याचे,संदर्भ जोडत रहायचे आयुष्याचे शिवनामायच्या संगतीने आपल्या आयुष्याचे..!
पहाटेचे कोवळे उन्ह अंगावर आले की वाहत्या पाण्यातून तळवे काढून मातीचा गारवा अनुभवायचा अन् शिवनामायला चंदनतिलक,कुंकम वाहून मनोभावे प्रार्थना करून हेमाडपंती संगमेश्र्वराच्या देऊळाची वाट जवळ करायची.आता पर्यंत बऱ्याच प्रश्नांची उत्तरं मिळाली असतात,आयुष्याला घेऊन आपण किती विचार करतो अन् ते सर्वच किती गौण आहे हे इथे आलं की कळून चुकते..!
आपण आयुष्यभर अपेक्षेचे ओझे वाहत राहतो अन् एक दिवस शिवनामायच्या वाहत्या पाण्याच्या प्रवाहात आपलीच राख करून वाहवून घेतो अन् मग एक वर्तुळ पूर्ण होतं ज्याच्या दिश्या हरवलेल्या असतात आयुष्याच्या उत्तरार्धातसुद्धा..!
मग हेमाडपंती संगमेश्र्वराचं देऊळ आलं की,मनोभावे संगमेश्र्वराच्या पिंडीशी आपण नतमस्तक व्हावं.गाभाऱ्यात तासनतास कुणी येत नसल्यानं इथे खूप सहज समाधी लागून जाते अन् मग काळोखात डोळ्यांना अजूनच काळोख जाणवतो,डोळे उघडे करून बघण्याचा प्रयत्न करूनही बराच वेळ उघडत नाही अन् मग कितीवेळ शांत चित्ताने बसून राहावं.आपल्या आयुष्यात काय चालू आहे,आपण का जगतो,काय करायचं आयुष्यात,भविष्याचे काय हे कुठलेही प्रश्न मग पडत नाही ध्यानस्थ बसून राहायचं फक्त..!
देवाचं माहित नाही पण इथली शांतता मनाला हवी असते म्हणून असं अधून मधून येणं होत असतं..!
देवळाच्या प्रांगणात कितीवेळ बसून राहायचं,शिवनामायला डोळ्यात सामावून घेत राहायचं,निसर्गावर प्रेम करत राहायचं.जोवर श्वास चालू आहे तोवर हे अनुभवणे कायम असेल कारण आयुष्याची बरीच कोडी इथे आलं की आपसूक सुटून जातात आणि मग वाटेला लागलो की पुन्हा एकदा आयुष्याकडे नव्याने सर्व ठीक होईल ही आशा घेऊन बघणं होतं. मग पुन्हा एकदा जगण्याला कारण भेटते...!
Written by,
Bharat Sonwane.
टिप्पण्या
टिप्पणी पोस्ट करा